Het zit erop...ons Kenia-avontuur dat alle beloftes heeft waargemaakt: het was mooi, leerrijk, interessant en boeiend.
Nadat we afscheid hebben genomen van Riet, Lien en Wouter (onze medevrijwilligers), zijn we een laatste keer door het dorp gewandeld en zijn we nog even langs de winkeltjes gegaan. Onze koffers stonden te popelen om ingepakt te worden, maar dat hebben we uitgesteld tot vrijdagmorgen (vandaag dus).
Gisterenavond hebben we een laatste Umbatime in Kebene meegemaakt. De kinderen hadden een mooi afscheid voor ons ingestudeerd en daarna zijn met de resterende vrijwilligers gaan eten in Ukunda en hebben we de avond afgesloten in Maasai Club, een lokale échte Keniaanse dancing. Het was de max en we zijn blij dat we onze avontuur op zijn Keniaans hebben afgesloten.
Nele zet zo meteen de laatste foto's online en nu rest ons enkel nog inpakken en vertrekken!
Bedankt om te volgen, bedankt voor alle steun en sponsoring. Het is fijn geweest.
Kwaheri!
Nele & Elien
vrijdag, augustus 12, 2011
woensdag, augustus 10, 2011
afscheid pleinwerking
Wat hebben we het fijn gehad tijdens de pleinwerking.... Eigenlijk valt er niet veel meer over te vertellen dan dat we al gedaan hebben. De kinderen waren deze week even talrijk en even enthousiast...Zo enthousiast zelfs dat een broer en zus te voet van Ukunda tot bij ons zijn gewandeld (=1u wandelen) om mee te kunnen doen....Aandoenlijk!
De pleinwerking zit erop. Gisteren hebben we afgesloten met een groot dorpsspel en daarna hebben we een afscheidslied van de kinderen gekregen. Het was geweldig en een super ervaring om meegemaakt te hebben. We hebben vaak onze ogen opengetrokken, ons hart voelen bloeden of breken en soms een enkele traan moeten tegenhouden, maar daar mag je niet te veel bij nadenken. We zijn in ons opzet geslaagd om de kinderen voor een korte periode te entertainen en om hen eten te kunnen geven. Dank je wel aan alle sponsors trouwens....
We hebben hier wel een aantal lessen voor het leven meegekregen en we hebben ons heel vaak verbaasd en beseft dat wij verwend worden in België. De kleuters hier doen niets liever dan een kleurpotlood in hun handen hebben en een leeg blad. Sommigen wisten zelfs niet wat ze ermee moesten doen, of wat ze ermee konden doen...De kinderen hier hebben weinig fantasie op creatief vlak. Je moet hen letterlijk alles voordoen want ze kennen de mogelijkheden gewoon niet. Maar ze waren zo tevreden.... Het is mooi geweest!
Momenteel zijn we alles voor de laatste keer aan het doen...De laatste keer boodschappen doen, de laatste keer gaan eten, de laatste keer het dorp rond, .... noem maar op. Gisteren zijn we met alle vrijwilligers gaan eten, vandaag krijgen we een afscheid van de leerlingen en leerkrachten op school en dan kunnen we stilaan onze koffer terug inpakken.Het geeft een vreemd gevoel want na een maand zijn we ons hier stilaan toch wel thuis beginnen te voelen. We vinden het leuk om terug naar huis te moeten komen, maar er zal toch een stukje Afrika meekomen.
Wij gaan nog een laatste tripje naar het strand maken!
Tot gauw!
De pleinwerking zit erop. Gisteren hebben we afgesloten met een groot dorpsspel en daarna hebben we een afscheidslied van de kinderen gekregen. Het was geweldig en een super ervaring om meegemaakt te hebben. We hebben vaak onze ogen opengetrokken, ons hart voelen bloeden of breken en soms een enkele traan moeten tegenhouden, maar daar mag je niet te veel bij nadenken. We zijn in ons opzet geslaagd om de kinderen voor een korte periode te entertainen en om hen eten te kunnen geven. Dank je wel aan alle sponsors trouwens....
We hebben hier wel een aantal lessen voor het leven meegekregen en we hebben ons heel vaak verbaasd en beseft dat wij verwend worden in België. De kleuters hier doen niets liever dan een kleurpotlood in hun handen hebben en een leeg blad. Sommigen wisten zelfs niet wat ze ermee moesten doen, of wat ze ermee konden doen...De kinderen hier hebben weinig fantasie op creatief vlak. Je moet hen letterlijk alles voordoen want ze kennen de mogelijkheden gewoon niet. Maar ze waren zo tevreden.... Het is mooi geweest!
Momenteel zijn we alles voor de laatste keer aan het doen...De laatste keer boodschappen doen, de laatste keer gaan eten, de laatste keer het dorp rond, .... noem maar op. Gisteren zijn we met alle vrijwilligers gaan eten, vandaag krijgen we een afscheid van de leerlingen en leerkrachten op school en dan kunnen we stilaan onze koffer terug inpakken.Het geeft een vreemd gevoel want na een maand zijn we ons hier stilaan toch wel thuis beginnen te voelen. We vinden het leuk om terug naar huis te moeten komen, maar er zal toch een stukje Afrika meekomen.
Wij gaan nog een laatste tripje naar het strand maken!
Tot gauw!
zaterdag, augustus 06, 2011
pleinwerken en shoppen
Jambo!
De laatste dag van de eerste week pleinwerking zit er op en 't was opnieuw de moeite. De andere helft van de kinderen hebben een t-shirt beschilderd terwijl de kleintjes zich uitgeleefd hebben met allerlei kringspelen. Ze vonden het geweldig. Er zijn heuse kunstwerken uitgekomen! In de namiddag zijn we naar het strand gegaan waar we de kinderen uitdrukkelijk verboden hadden om te zwemmen. Enkele ouders hadden ons dat gevraagd omdat hun kinderen niet kunnen zwemmen dus hebben we er maar een algemene regel van gemaakt: 'no swimming'. Ze hebben bijzonder goed geluisterd, ze hebben het niet eens geprobeerd. Op het strand hebben ze samen met Bimba, de Keniaanse vriend van Mariette, gevoetbald en gevolleybald. De kleintjes hebben gaten gegraven en hun gezicht vol zand gesmeerd zodat ze even blanke konden spelen. Wij konden ondertussen rustig alles vanop de zijlijn in de gaten houden en eigenlijk gewoon met ons achterwerk het Keniaanse strand beroeren. Heerlijke pauze en het deed deugd. Opnieuw was er een talrijke opkomst: 56 kinderen telden we in de namiddag!
Vrijdagavond zijn we na een Umbatime bij Kebene een Keniaans stapje in de wereld gaan zetten, maar onze pijp was al snel uit en we zijn dan ook maar vroegtijdig afgehaakt en als een blok in slaap gevallen. Nele kermde van pijnlijk verbrande schouders en we voelden allebei de vermoeidheid van de eerste week. Moe maar voldaan....
Vandaag zijn we op souvenirjacht gegaan en hebben we onze buit binnengehaald mits enkele extraatjes waaronder een giraffe van 1m60 hoog en een parelhoen van 50 cm hoog. Mooi mooi! We hebben ze Paulina en Taco gedoopt en ze staan te pronken op ons terras. Hoe we ze mee naar huis nemen, regelen we later wel....We hebben in elk geval een mooie deal gesloten met Mama Paulina, de eigenares van de shop. We voelden ons even echte Mzungu (= Blanke) met geld. Voor de rest hebben we er een rustig dagje van gemaakt omdat het hier ook ganse voormiddag geregend - nee, gegóten - heeft. Ja hoor, ook Kenia kent regen.
Onze laatste week wordt morgen ingezet en we hopen dat ze even levendig en dankbaar zal zijn als afgelopen week.
We houden jullie op de hoogte!
Kwaherini,
Nele en Elien
De laatste dag van de eerste week pleinwerking zit er op en 't was opnieuw de moeite. De andere helft van de kinderen hebben een t-shirt beschilderd terwijl de kleintjes zich uitgeleefd hebben met allerlei kringspelen. Ze vonden het geweldig. Er zijn heuse kunstwerken uitgekomen! In de namiddag zijn we naar het strand gegaan waar we de kinderen uitdrukkelijk verboden hadden om te zwemmen. Enkele ouders hadden ons dat gevraagd omdat hun kinderen niet kunnen zwemmen dus hebben we er maar een algemene regel van gemaakt: 'no swimming'. Ze hebben bijzonder goed geluisterd, ze hebben het niet eens geprobeerd. Op het strand hebben ze samen met Bimba, de Keniaanse vriend van Mariette, gevoetbald en gevolleybald. De kleintjes hebben gaten gegraven en hun gezicht vol zand gesmeerd zodat ze even blanke konden spelen. Wij konden ondertussen rustig alles vanop de zijlijn in de gaten houden en eigenlijk gewoon met ons achterwerk het Keniaanse strand beroeren. Heerlijke pauze en het deed deugd. Opnieuw was er een talrijke opkomst: 56 kinderen telden we in de namiddag!
Vrijdagavond zijn we na een Umbatime bij Kebene een Keniaans stapje in de wereld gaan zetten, maar onze pijp was al snel uit en we zijn dan ook maar vroegtijdig afgehaakt en als een blok in slaap gevallen. Nele kermde van pijnlijk verbrande schouders en we voelden allebei de vermoeidheid van de eerste week. Moe maar voldaan....
Vandaag zijn we op souvenirjacht gegaan en hebben we onze buit binnengehaald mits enkele extraatjes waaronder een giraffe van 1m60 hoog en een parelhoen van 50 cm hoog. Mooi mooi! We hebben ze Paulina en Taco gedoopt en ze staan te pronken op ons terras. Hoe we ze mee naar huis nemen, regelen we later wel....We hebben in elk geval een mooie deal gesloten met Mama Paulina, de eigenares van de shop. We voelden ons even echte Mzungu (= Blanke) met geld. Voor de rest hebben we er een rustig dagje van gemaakt omdat het hier ook ganse voormiddag geregend - nee, gegóten - heeft. Ja hoor, ook Kenia kent regen.
Onze laatste week wordt morgen ingezet en we hopen dat ze even levendig en dankbaar zal zijn als afgelopen week.
We houden jullie op de hoogte!
Kwaherini,
Nele en Elien
donderdag, augustus 04, 2011
pleinwerking
We zijn tot het besef gekomen dat het niet gemakkelijk is om pleinwerking te organiseren in Kenia. Als we het ooit nog doen, moeten we de taal meester zijn … .
Maar daarover zo meteen meer… . We hebben ondertussen onze derde dag pleinwerking erop zitten en het werkt! De pleinwerking is georganiseerd voor de kinderen uit het dorp, dus onze kindjes zijn niet enkel leerlingen van Rainbow School. Vorige week zijn we met Mr.Ruben het dorp rondgegaan om iedereen uit te nodigen en uit te leggen wat we van plan waren, twee dagen later zijn we de inschrijvingen terug gaan ophalen en maandag werden we voor de leeuwen geworpen.
Wat een opkomst! We zijn maandag gestart met 50 kinderen en dat getal is min of meer constant gebleven. De leerlingen krijgen een porridge (maïspapje) om 10u en een voedzame lunch van ons. We dachten dat voor sommigen het eten in eerste instantie de reden was dat ze kwamen, maar desondanks vinden de kinderen het leuk en blijven ze met z’n allen komen! Bij momenten is het heel erg moeilijk. We hebben met de directeur afgesproken dat de kinderen die er om negen uur staan een naamkaartje krijgen en enkel zij krijgen ’s middags lunch. We moeten hard zijn en van ons hart een steen maken. Er staan vaak kleutertjes en kinderen te bedelen en te wenen voor lunch maar we mogen ze echt niets geven. Ons hart bloedt telkens zodanig dat we tegen Mrs.Fatuma gezegd hebben dat zij het maar moest uitleggen. We konden het echt niet. Dat gehuil van de kinderen gaat door merg en been….
We verdelen de groep in twee leeftijden: 5-8 jaar en 9-15 jaar. We starten elke dag met een 45-tal kinderen en in de namiddag zijn het er telkens een pak meer omdat er dan kinderen bijkomen die in de voormiddag bijlessen hebben en kinderen die pas in de namiddag aansluiten. De oudere kinderen verstaan goed Engels hoewel er daar nog vaak vertaald moet worden, maar de jonge kinderen verstaan ons heel slecht. De taalbarrière werkt soms op ons systeem en is heel vermoeiend. Mrs.Fatuma (=onderdirectrice) vertaalt gelukkig de belangrijkste dingen maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Maandag en dinsdag hebben we rond het thema dieren gewerkt. De kinderen hebben dierenmaskers gemaakt, puzzels opgelost om aan te tonen dat ze zo slim als apen zijn, olifantentikkertje gespeeld en eieren getekend en geschilderd. Het is prachtig om te zien dat je met eenvoudig materiaal zoals papier en kleurpotloden de kinderen zo blij kan maken. De spanning staat op hun gezichten te lezen als we hen uitleggen wat we gaan doen. Ze vinden het schitterend!
Maandag hebben we touwtje trek gedaan: jongens tegen meisjes, Wazungu (= blanken) tegen Kenianen, in groepjes opgedeeld… . Het had geen naam, ze kregen er niet genoeg van. Het was geweldig om te zien. Vandaag hebben we T-shirts beschilderd met de kleintjes. Ze waren bijzonder onder de indruk en trots op hun creaties. De ouderen hebben vandaag een ganzenbord gespeeld en ook zij waren gefascineerd. Tevens hebben we in de namiddag een dorpsspel georganiseerd. De kinderen moesten ons in het dorp komen zoeken en vijf verschillende gekleurde kaarten zoeken. Op de kaarten stonden cijfers, zoveel te hoger het cijfer, zoveel hoger je kon scoren. Het enthousiasme – ondanks de wolkbreuken – was enorm! (En met wolkbreuken bedoelen we ook écht wolkbreuken…De hemel viel naar beneden) De kinderen mochten pas op zoek gaan naar ons als iedereen goed en wel verstopt was. Het leuke was dat het hele dorp enthousiast meedeed. We mochten ons in hun huis verstoppen of op hun mini-erf tussen de mais. De kinderen moesten echt tegengehouden worden voor ze mochten vertrekken en het moment dat de poort openstond, was het net alsof president Kibaki opnieuw voorbij reed. De president is twee dagen geleden door het dorp gepasseerd en hij leek wel een wereldster…Zo ontvangen wij koning Albert II maar zelden denken we…
Het dorpsspel was fantastisch en de mensen hebben ons echt complimenten gegeven. Natuurlijk kunnen we dit niet met ons tweetjes, we roepen regelmatig de hulp in van de medevrijwilligers en ze doen het met plezier. Morgen gaan we richting strand en we hopen dat dat een even groot succes wordt.
De taalbarrière en de organisatie maakt het soms moeilijk en vermoeiend. Het is en blijft Kenia en alles wat je organiseert moet je ook driedubbel checken of minstens een half uur spatie incalculeren. Zo was er maandag bijvoorbeeld geen eten voorzien omdat de kokkin dacht dat wij daarvoor gingen zorgen terwijl wij dachten dat het andersom was. Gelukkig zijn we er tijdig achter gekomen en hebben we alles in orde kunnen brengen. Het kost ons gemiddeld 800 Keniaanse shilling (= 6 euro) per dag om de kinderen van porridge, water en lunch te voorzien. Het sponsorgeld wordt dus bijzonder goed gebruikt voor eten en materiaal voor de kinderen.
We hebben hier wel al ogen getrokken want het schoolleven is toch wel duidelijk iets anders dan het vakantieleventje….We hebben enkele kinderen van school die ook naar de ‘holidayfun’ komen, maar we hadden ze zelfs nog niet herkend! Jullie zien als eerste foto telkens de drie jongens, één van hen komt ook steeds met veel plezier. Baraka is de jongen die rechtstaat en we hadden pas laat door dat hij dezelfde jongen was die heel enthousiast telkens op de eerste rij staat! De kleren zijn soms erbarmelijk, ze vallen letterlijk van hun lijf. Ze hebben niet allemaal schoenen, om over vuile handen en voeten maar te zwijgen.
We hebben deze week onze avonturen al wel gehad, uiteraard overwegen de positieve…Hoewel we de eerste dag al een zwaar accident hebben meegemaakt. Damaris, een 9-jarige guitige meid, viel over het springtouw. Haar tong kwam tussen haar tanden terecht met als gevolg dat ze een bijna doorboorde tong had. Het bloed was ongelooflijk, maar de pijn en de schreeuw van haar ging door merg en been. Nele en Jelle (de buurman van Kebene) zijn met haar naar de tandarts gereden. Damaris is verdoofd, genaaid en heeft een lading medicijnen meegekregen. Dit heeft ons 450 Keniaanse shilling gekost. Haar moeder was helemaal in paniek voor de rekening en we waren ‘geschenken van God’ toen we haar vertelden dat de rekening voor ons was. Onze enige angst nadien was of het meisje al dan niet HIV besmet is. Dit blijft voorlopig een vraag en we kunnen het niet zeker weten tenzij we haar zelf laten testen. Daar moet je hier telkens rekening mee houden. Wij mogen op school bijvoorbeeld geen wonden van leerlingen verzorgen van de directeur. Dat doet hij liever zelf om alle risico te vermijden. Nele en Jelle vinden het stom dat ze allebei haar bloed op hun handen hebben gehad, maar een kind in nood help je zonder nadenken. In het begin kon het meisje niet slikken, en kreeg ze van ons ijsjes te eten. Op zich was het een feest en ze moest het van ons dan ook stiekem opeten buiten het oog van alle andere kinderen, maar voor haar was het een strijd. Vijf happen ijs was een overwinning. Ze is wel telkens mee komen spelen en vandaag zagen we voor het eerst terug een spontane glimlach op haar gezicht. Missie geslaagd!
We hebben nog enkele drukke dagen voor de boeg en we zijn blij dat we onszelf op woensdag vrij geven. Gisteren zijn we naar Wassini Island geweest om te gaan snorkelen en we hebben zelfs het geluk gehad de dolfijnen in open water te zien. Een heerlijk rustpunt in een drukke week! Hoewel een rustpunt.....Voor Elien was het heerlijk dobberen op een woelige zee, voor Nele was het overboord hangen en de vissen voederen….Elien kreeg zowaar medelijden. Nele was wel niet de enige: Phaedra, Lotte, Jelle en Kaat zagen ook maar bleek rond hun neus en zij hebben de vissen ook een feestmaal bezorgd. Ondertussen staan de foto’s van het dorp, de safari en de laatste schooldag ook online dus je kan beelden plakken op wat je leest!
Maar daarover zo meteen meer… . We hebben ondertussen onze derde dag pleinwerking erop zitten en het werkt! De pleinwerking is georganiseerd voor de kinderen uit het dorp, dus onze kindjes zijn niet enkel leerlingen van Rainbow School. Vorige week zijn we met Mr.Ruben het dorp rondgegaan om iedereen uit te nodigen en uit te leggen wat we van plan waren, twee dagen later zijn we de inschrijvingen terug gaan ophalen en maandag werden we voor de leeuwen geworpen.
Wat een opkomst! We zijn maandag gestart met 50 kinderen en dat getal is min of meer constant gebleven. De leerlingen krijgen een porridge (maïspapje) om 10u en een voedzame lunch van ons. We dachten dat voor sommigen het eten in eerste instantie de reden was dat ze kwamen, maar desondanks vinden de kinderen het leuk en blijven ze met z’n allen komen! Bij momenten is het heel erg moeilijk. We hebben met de directeur afgesproken dat de kinderen die er om negen uur staan een naamkaartje krijgen en enkel zij krijgen ’s middags lunch. We moeten hard zijn en van ons hart een steen maken. Er staan vaak kleutertjes en kinderen te bedelen en te wenen voor lunch maar we mogen ze echt niets geven. Ons hart bloedt telkens zodanig dat we tegen Mrs.Fatuma gezegd hebben dat zij het maar moest uitleggen. We konden het echt niet. Dat gehuil van de kinderen gaat door merg en been….
We verdelen de groep in twee leeftijden: 5-8 jaar en 9-15 jaar. We starten elke dag met een 45-tal kinderen en in de namiddag zijn het er telkens een pak meer omdat er dan kinderen bijkomen die in de voormiddag bijlessen hebben en kinderen die pas in de namiddag aansluiten. De oudere kinderen verstaan goed Engels hoewel er daar nog vaak vertaald moet worden, maar de jonge kinderen verstaan ons heel slecht. De taalbarrière werkt soms op ons systeem en is heel vermoeiend. Mrs.Fatuma (=onderdirectrice) vertaalt gelukkig de belangrijkste dingen maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Maandag en dinsdag hebben we rond het thema dieren gewerkt. De kinderen hebben dierenmaskers gemaakt, puzzels opgelost om aan te tonen dat ze zo slim als apen zijn, olifantentikkertje gespeeld en eieren getekend en geschilderd. Het is prachtig om te zien dat je met eenvoudig materiaal zoals papier en kleurpotloden de kinderen zo blij kan maken. De spanning staat op hun gezichten te lezen als we hen uitleggen wat we gaan doen. Ze vinden het schitterend!
Maandag hebben we touwtje trek gedaan: jongens tegen meisjes, Wazungu (= blanken) tegen Kenianen, in groepjes opgedeeld… . Het had geen naam, ze kregen er niet genoeg van. Het was geweldig om te zien. Vandaag hebben we T-shirts beschilderd met de kleintjes. Ze waren bijzonder onder de indruk en trots op hun creaties. De ouderen hebben vandaag een ganzenbord gespeeld en ook zij waren gefascineerd. Tevens hebben we in de namiddag een dorpsspel georganiseerd. De kinderen moesten ons in het dorp komen zoeken en vijf verschillende gekleurde kaarten zoeken. Op de kaarten stonden cijfers, zoveel te hoger het cijfer, zoveel hoger je kon scoren. Het enthousiasme – ondanks de wolkbreuken – was enorm! (En met wolkbreuken bedoelen we ook écht wolkbreuken…De hemel viel naar beneden) De kinderen mochten pas op zoek gaan naar ons als iedereen goed en wel verstopt was. Het leuke was dat het hele dorp enthousiast meedeed. We mochten ons in hun huis verstoppen of op hun mini-erf tussen de mais. De kinderen moesten echt tegengehouden worden voor ze mochten vertrekken en het moment dat de poort openstond, was het net alsof president Kibaki opnieuw voorbij reed. De president is twee dagen geleden door het dorp gepasseerd en hij leek wel een wereldster…Zo ontvangen wij koning Albert II maar zelden denken we…
Het dorpsspel was fantastisch en de mensen hebben ons echt complimenten gegeven. Natuurlijk kunnen we dit niet met ons tweetjes, we roepen regelmatig de hulp in van de medevrijwilligers en ze doen het met plezier. Morgen gaan we richting strand en we hopen dat dat een even groot succes wordt.
De taalbarrière en de organisatie maakt het soms moeilijk en vermoeiend. Het is en blijft Kenia en alles wat je organiseert moet je ook driedubbel checken of minstens een half uur spatie incalculeren. Zo was er maandag bijvoorbeeld geen eten voorzien omdat de kokkin dacht dat wij daarvoor gingen zorgen terwijl wij dachten dat het andersom was. Gelukkig zijn we er tijdig achter gekomen en hebben we alles in orde kunnen brengen. Het kost ons gemiddeld 800 Keniaanse shilling (= 6 euro) per dag om de kinderen van porridge, water en lunch te voorzien. Het sponsorgeld wordt dus bijzonder goed gebruikt voor eten en materiaal voor de kinderen.
We hebben hier wel al ogen getrokken want het schoolleven is toch wel duidelijk iets anders dan het vakantieleventje….We hebben enkele kinderen van school die ook naar de ‘holidayfun’ komen, maar we hadden ze zelfs nog niet herkend! Jullie zien als eerste foto telkens de drie jongens, één van hen komt ook steeds met veel plezier. Baraka is de jongen die rechtstaat en we hadden pas laat door dat hij dezelfde jongen was die heel enthousiast telkens op de eerste rij staat! De kleren zijn soms erbarmelijk, ze vallen letterlijk van hun lijf. Ze hebben niet allemaal schoenen, om over vuile handen en voeten maar te zwijgen.
We hebben deze week onze avonturen al wel gehad, uiteraard overwegen de positieve…Hoewel we de eerste dag al een zwaar accident hebben meegemaakt. Damaris, een 9-jarige guitige meid, viel over het springtouw. Haar tong kwam tussen haar tanden terecht met als gevolg dat ze een bijna doorboorde tong had. Het bloed was ongelooflijk, maar de pijn en de schreeuw van haar ging door merg en been. Nele en Jelle (de buurman van Kebene) zijn met haar naar de tandarts gereden. Damaris is verdoofd, genaaid en heeft een lading medicijnen meegekregen. Dit heeft ons 450 Keniaanse shilling gekost. Haar moeder was helemaal in paniek voor de rekening en we waren ‘geschenken van God’ toen we haar vertelden dat de rekening voor ons was. Onze enige angst nadien was of het meisje al dan niet HIV besmet is. Dit blijft voorlopig een vraag en we kunnen het niet zeker weten tenzij we haar zelf laten testen. Daar moet je hier telkens rekening mee houden. Wij mogen op school bijvoorbeeld geen wonden van leerlingen verzorgen van de directeur. Dat doet hij liever zelf om alle risico te vermijden. Nele en Jelle vinden het stom dat ze allebei haar bloed op hun handen hebben gehad, maar een kind in nood help je zonder nadenken. In het begin kon het meisje niet slikken, en kreeg ze van ons ijsjes te eten. Op zich was het een feest en ze moest het van ons dan ook stiekem opeten buiten het oog van alle andere kinderen, maar voor haar was het een strijd. Vijf happen ijs was een overwinning. Ze is wel telkens mee komen spelen en vandaag zagen we voor het eerst terug een spontane glimlach op haar gezicht. Missie geslaagd!
We hebben nog enkele drukke dagen voor de boeg en we zijn blij dat we onszelf op woensdag vrij geven. Gisteren zijn we naar Wassini Island geweest om te gaan snorkelen en we hebben zelfs het geluk gehad de dolfijnen in open water te zien. Een heerlijk rustpunt in een drukke week! Hoewel een rustpunt.....Voor Elien was het heerlijk dobberen op een woelige zee, voor Nele was het overboord hangen en de vissen voederen….Elien kreeg zowaar medelijden. Nele was wel niet de enige: Phaedra, Lotte, Jelle en Kaat zagen ook maar bleek rond hun neus en zij hebben de vissen ook een feestmaal bezorgd. Ondertussen staan de foto’s van het dorp, de safari en de laatste schooldag ook online dus je kan beelden plakken op wat je leest!
maandag, augustus 01, 2011
Wat zijn we klein en nietig...
We zijn sinds gisteren terug van ons safariavontuur en het was geweldig. Het was een heel welkome afwisseling en het deed ongelooflijk veel deugd. We zijn voor drie dagen naar Tsavo National Park getrokken. Tsavo is een park waar de gidsen echt op zoek moeten gaan naar dieren. Het is groot en bebost, dus het is niet altijd even gemakkelijk. Onze safarigenoten, een arrogant Italiaans koppel, waren dan ook absoluut niet onder de indruk en konden alleen maar slapen of zeuren over het feit dat ze honger hadden, dat ze naar de lodge wilden en wanneer de gids nu eindelijk een leeuw ging tonen want er waren volgens hun geen dieren in het hele park. Ze beschuldigden de gids als het ware dat hij niet in staat was om dieren te vinden en dat zijn radio niet deftig werkte. Hij kon er volgens hen niets van en dat was heel erg jammer want de man deed echt zijn best. Hij stond ook de hele tijd in verbinding met ander gidsen dus als iemand iets spotte, ging hij als een gek ernaartoe rijden. We waren het zo beu dat we na een tijd aan de Italiaan gevraagd hebben waarom hij in godsnaam op safari was in Tsavo en niet ergens anders waar je bijna de zekerheid hebt dat je dieren ziet…Hij verpestte echt een deel van onze trip omdat de gids ook zijn gezeur beu was dat hij gewoon zijn tour afbrak. Ach ja, we hebben het voor de rest niet aan ons hart laten komen en we hebben genoten van de natuur, de luxe in de lodge en de wilde dieren.
We zijn begonnen in Tsavo West, een park waar olifanten, zebra’s, giraffen, impala’s, neushoorns….leven. De eerste olifant was fantastisch. We kregen een overweldigend en kinderlijk blij gevoel.
“Waauw, een olifant en niet in de zoo, maar in het wild…een échte olifant.”
We hebben uiteindelijk heel veel olifanten gezien, maar ze bleven imponeren. We hebben ook kuddes zebra’s gezien, in grote trek, op zoek naar water. Tal van giraffen zijn ons pad gekruist, impala’s, struisvogels, tiki tiki's, gazellen.... Een zeldzame mannelijke “Koedoe” (?) hebben we ook gespot en veel vogels. Tsavo West staat bekend om zijn neushoorngebied, maar deze gaf helaas niet thuis. Hij was misschien naar het feestje van de leeuwenkoning. De gids kon hem niet te pakken krijgen en blijkbaar was het ook al dagen geleden dat er één gezien was. Ok, geen big five dan, maar dan hoopten we op vier van de vijf. De leeuw had zich ook al een paar dagen niet laten zien, dus dat ging volgens de gids ook moeilijk worden. Buffels zouden we zéker te zien krijgen, het luipaard toont zichzelf zelden in Tsavo en olifanten waren er meer dan voldoende aangezien Tsavo de hoogste concentratie olifanten heeft. Toch al één op vijf!
We zijn begonnen in Tsavo West, een park waar olifanten, zebra’s, giraffen, impala’s, neushoorns….leven. De eerste olifant was fantastisch. We kregen een overweldigend en kinderlijk blij gevoel.
“Waauw, een olifant en niet in de zoo, maar in het wild…een échte olifant.”
We hebben uiteindelijk heel veel olifanten gezien, maar ze bleven imponeren. We hebben ook kuddes zebra’s gezien, in grote trek, op zoek naar water. Tal van giraffen zijn ons pad gekruist, impala’s, struisvogels, tiki tiki's, gazellen.... Een zeldzame mannelijke “Koedoe” (?) hebben we ook gespot en veel vogels. Tsavo West staat bekend om zijn neushoorngebied, maar deze gaf helaas niet thuis. Hij was misschien naar het feestje van de leeuwenkoning. De gids kon hem niet te pakken krijgen en blijkbaar was het ook al dagen geleden dat er één gezien was. Ok, geen big five dan, maar dan hoopten we op vier van de vijf. De leeuw had zich ook al een paar dagen niet laten zien, dus dat ging volgens de gids ook moeilijk worden. Buffels zouden we zéker te zien krijgen, het luipaard toont zichzelf zelden in Tsavo en olifanten waren er meer dan voldoende aangezien Tsavo de hoogste concentratie olifanten heeft. Toch al één op vijf!
Een bijzonder indrukwekkend moment op onze eerste safaridag was één van de eerste kuddes olifanten die we zagen en die letterlijk ons pad kruisten. Ze waren met een stuk of tien en waren onderweg naar de waterpoel. We dwongen de gids om te blijven staan – ook al wilde de Italiaan doorrijden – en ze zijn op enkele meters van onze auto de baan overgestoken. Prachtig en dan krijg je een heel klein gevoel als mens. Dat gevoel is trouwens regelmatig teruggekomen. De lodge in Tsavo West was super gelegen: op een dalflank met uitzicht over de hele vallei en over een drinkplaats van de dieren. ’s Avonds werd er dan ook een spot aangestoken boven de drinkplaats. Je kan uren blijven kijken naar de verschillende dieren (daar vooral olifanten) die hun dorst kwamen lessen. Uitgeput van de heenreis (die toch een paar uur duurde) en de hobbelende safaribus zijn we in de douche gesprongen en …… warm water. We beseften tot die eerste warme douche niet hoe hard we dat gemist hadden. We zijn allebei een half uur onder de warmwaterstraal blijven staan…..heerlijk heerlijk heerlijk! Na een maaltijd en Masai- verhalen rond het kampvuur kropen we voldaan ons bed in. Om elf uur ging de stroom uit en was alles donker. Honderden sterren boven ons hoofd en in de verte een brul van een leeuw en getrompetter van de olifanten. Onbeschrijflijk en overweldigend.
De volgende ochtend hebben we een nieuwe trip door Tsavo West gemaakt om dan over te steken naar Tsavo East. We hadden nog steeds maar één op vijf.
Tsavo East is een heel ander gebied. Het ligt aan de andere kant van de spoorlijn – waar de leeuwen bij de bouw ervan honderden arbeiders hebben opgevreten. (De naam Tsavo betekent ook ‘man-eating lion’.) Het oostelijk gedeelte van het park is veel minder bebost dan Tsavo West. Je kon dus veel verder kijken en je kreeg echt het savannelandschap zoals je op foto’s ziet. Elien heeft dan ook fantastisch didactisch materiaal om te tonen in haar aardrijkskundelessen.
De Italiaan werd in zijn lodge afgezet en we kregen een korte privérit door het park van onze gids. Hij vroeg ons toen ook om vooraan in het busje te komen zitten en de Italiaan te laten voor wat hij was. Zo gezegd zo gedaan. Hij bracht ons tot ons tentenkamp en we spraken af voor een volgende rit. Onze tweede verblijfplaats was dus een tent. Een luxetent weliswaar, maar toch een tent, met zeil en ritsen en al. We werden gewaarschuwd de tent steeds goed te sluiten want de ‘baboons’ stelen alles wat ze in hun handen krijgen. Onze tent lag op twintig meter van een drinkplas en er liepen tal van apen en hertachtigen rond. Super leuk om aapjes op je terras te hebben!
Quote Nele: “Elien, maf hé, we lopen met onze tetten bloot in een tent in Tsavo met apen op het terras.”
Maf is inderdaad een juiste omschrijving, zéker door de geluiden van ’s nachts. In West hadden we ’s nachts het gebrul van een leeuw gehoord, maar dat was op 2 km afstand. We zijn in East allebei wakker geschrokken van leeuwengebrul en –gesnuif en het leek wel naast onze oren! We lagen toch even te bibberen in ons bed want ja….een leeuw houdt zo’n tentzeil niet tegen hé! We beseften ook pas ’s morgens dat de leeuw waarschijnlijk écht letterlijk naast ons oor gebruld heeft. Elien keek naar buiten en schrok zich een hoedje! Vijftien olifanten op vijftien meter die aan het drinken waren…Nele geloofde haar niet en plofte terug neer in bed “laat me nog vijf minuten doen”. Maar ze moest van Elien komen kijken dus kwam ze dik tegen haar zin uit bed. Viel dat even mee! Super leuk om vijftien olifanten op vijftien meter om 06u00 te zien….maf maf maf.
Onze trip door het park was vruchtbaarder dan in West. We hebben nog meer zebra’s en giraffen gezien (wat zijn dat toch mooie dieren!) en nog meer impala’s. Plots begon de gids gas te geven en bracht hij ons tot 3 jachtluipaarden, de snelste der dieren. Blijkbaar was het zeldzaam dat je er drie te zien kreeg, dus hij was helemaal trots dat hij ons dat kon tonen. Mooi mooi mooi! Daarna kon hij ons ook eindelijk tot bij twee leeuwen brengen. “Look, two lions on honeymoon”, een verliefd paartje dus….Vanuit de verte hebben we ook twee buffels gezien. Conclusie: drie op vijf. Goed zo. Da’s mooi, maar we hadden uiteraard vijf op vijf gewild.
Het is heel vreemd dat we niet meer buffels te zien hebben gekregen, maar blijkbaar was het al zo lang te droog in het gebied, dat alle dieren weg waren getrokken, op zoek naar water. De gids vond dat hij ons te weinig kon tonen, maar wij waren niet minder onder de indruk. We waren ook geïmponeerd door het feit dat je aan een waterpoel tot acht soorten dieren naast elkaar ziet drinken. Zo vreedzaam en wonderlijk om te zien! We waren helemaal tevreden!
We hebben ook honderden foto’s getrokken, maar je kan blijven trekken…..We hebben ons vooral gerealiseerd dat er wonderlijke plaatsen op aarde zijn en dat we ongelooflijk gelukkig en dankbaar mogen zijn dat we daar toch maar even konden zijn. Ongelooflijk gewoon en eigenlijk niet te omvatten. We voelden ons klein, nietig en gelukkig.
Om af te sluiten … een quote die we aan de ingang van Tsavo East tegenkwamen:
“In the middle of a great wilderness, full of wild beasts, such as rhinoceros, buffaloes and elephants, we slept beneath thorn bushes….” (Johann Ludwig Krapf, German explorer, 1848)
Abonneren op:
Posts (Atom)