Tomaten en speelpleinwerking

Ondertussen zijn we al halverwege de tweede week en we hebben nog steeds geen ‘update’ gegeven…


Eerst en voor al een paar quotes van de vrijwilligers hier:

“Amai, wij gaan veel tomaten moeten eten deze week…”
“…jaja, en ze bidden dan vijf keer per dag tot Mokka…”
“…laat anders uw voeten lakken.”


Het is tot nu toe al een bewogen week geweest….Zondag hebben we een echte ‘toeristendagje’ gehad. Elien is samen met Riet, onze huisgenote, met haar luie kont en een boek op het strand gaan liggen. Elke beachboy die ons kwam storen in ons niets doen, heeft het geweten. Het was duidelijk dat we niet gestoord mochten worden, want we waren aan ons kleurtje aan het werken. Nele lag ondertussen in bed met buikkrampen. Zij heeft haar was (met de hánd) gedaan en voor de rest van de dag geen kik gegeven.
Op maandag kwamen 25 mensen uit België op bezoek. Ze kwamen langs op school om het project te bekijken en om van de omgeving te proeven en wat sfeer op te snuiven. Het feestcomité stond paraat om hen te ontvangen en de hele school was erbij betrokken: liedjes zingen en  de bezoekers héél welkom heten. De bezoekers en de leerkrachten kregen pilau (een overheerlijk rijstgerecht) te eten en de leerlingen waren in de wolken. Het was feest! Helaas was er geen pilau voorzien voor de leerlingen dus sloegen de vrijwilligers de handen in elkaar om met ons sponsorgeld toch een feestje voor de leerlingen te voorzien. Morgen (donderdag dus) krijgen de leerlingen rijst met bonen (wat ze elke middag krijgen), een tomatenslaatje ( een extraatje) en een fruitsalade ( een extra extraatje). We verrassen hen ermee en we denken dat ze blij gaan zijn. Ze krijgen het immers niet iedere dag! We hadden alles geregeld met Katrien en Mr.James (directeur van de school) was ook akkoord. De leerlingen verdienden een extraatje en het is tegelijk een afscheidscadeautje van de vrijwillige leerkrachten – het schooljaar  is namelijk ten einde dus moeten we ook afscheid nemen van de leerlingen. In eerste instantie werd er geen tomatensalade gegeven omdat de gevolgen niet te overzien zijn. Als je hier iets aan de mensen geeft, moet je heel goed nadenken over de eventuele gevolgen. Het mag geen gewoonte worden en je mag geen verwachtingspatroon creëren.  De fruitsalade kreeg direct alle fiat, de tomaten niet. Heel stiekem waren  de tomaten al besteld dus ons eerste gedachten was “ai , dan gaan we veel tomaten moeten eten deze week” (quote 1)…Hilariteit alom….Conclusie: de leerlingen krijgen ook tomaten te eten mits we heel duidelijk zeggen dat het van de vrijwilligers komt en niet van de school. Maar daar maken we absoluut geen punt van, we gunnen het hen van harte!
Ondertussen zijn we ook heel hard de speelpleinwerking aan het voorbereiden. We krijgen hulp van Mariette (een Nederlandse vrijwilligster hier die een relatie heeft met Bimba, een Keniaan , en hier woont). Zij helpt en denkt enthousiast mee en is bereid om twee weken aan onze zijde te staan. Dank je wel, Mariette! Het programma staat zo goed als op punt en de aanmeldingsformulieren waren vorige week al uitgedeeld. We hebben de afgelopen twee dagen tripjes naar Ukunda gemaakt met de matatu, motorbike en de taxi om alle materiaal te gaan kopen. We hebben ook een KUBB-spel laten maken bij een schrijnwerker: drie KUBB-spelen voor de prijs van 4300 Keniaanse Shilling (ongeveer 35 euro).  Een koopje dus J!
Vandaag (woensdag) zijn we gestart met een heerlijke brunch in de strandbar. Samen met de andere vrijwilligers en de vrijwilligers van de buren (Kebene) zijn we gaan ontbijten op het strand onder een bewolkte Keniaanse hemel. Desalniettemin was het fantastisch en bijzonder uitgebreid. In de namiddag zijn we heel Ukunda rondgegaan om ons sponsorgeld op een heel nuttige manier te besteden: knutselmateriaal voor onze speelpleinwerking. We hebben alles gevonden wat we nodig hebben: ballonnen, touw, lijm, verf, …. Noem maar op. Het was wel een avontuur hoor! Coloured paper kenden ze niet. Nele draait wat rond in de winkel en ziet er een rol gekleurd papier liggen. De winkelierster wist dus duidelijk niet wat we bedoelden. Na veel vijven en zessen hebben we dus alles bij elkaar gesprokkeld. Het winkelen alleen al was een avontuur op zich! Je moet hier ook overal afdingen en onderhandelen om de beste prijs te krijgen.
Ondertussen hebben we ons ook bezig gehouden met het regelen van onze safari die uitgesteld is….Normaal zouden we morgen gaan, maar dat gaat niet door. De man zei maandag, maar daar waren wij niet mee akkoord aangezien maandag de speelpleinwerking start. We gaan vrijdag.

Voor de speelpleinwerking hebben we ondertussen 50 ingeschrevenen…..Stel je voor dat ze allemaal zouden komen opdagen…..Fantastisch toch?

Het sponsorgeld wordt ook goed besteed. De muur, de speelpleinwerking, schoolboeken, de feestmaaltijd morgen en een extra bonus voor de leerkrachten….Alles wordt heel hartelijk ontvangen en ze zijn super dankbaar. We denken goed na over wat we met het geld willen doen en de pleinwerking krijgt alle voorrang!

We houden jullie op de hoogte!

Kwaheri!

Indische Amerikanen in Kenia

Je houdt het niet voor mogelijk, maar gisteren tijdens een avondje uit, zijn we de Indische Amerikaan (die naar een Indische huwelijk kwam in Kenia) tegen het lijf gelopen! We waren hem al een keer tegengekomen toen we vier uur moesten overbruggen in Nairobi.

We hebben een geweldige avond gehad: uit eten in de 'The African Pot', overheerlijke Afrikaanse keuken en daarna gaan dansen in de strandbar. En dan blijkt nogmaals in wat voor een kleine wereld we leven....De Indische Amerikaan!

Wij gaan van onze zondag genieten!

De muur, kebene en umba-time

De speelpleinwerking begint vorm te krijgen! Onze flyers en inschrijfformulieren zijn klaar en gisteren heeft Ruben, een dorpsbewoner en de ascari (= nachtwaker) van Rainbow, ons rondgeleid in het dorp.  Hij stelde ons bij iedereen voor waar potentiële pleinwerkers woonden en daar konden we dus onze flyers achterlaten. We hebben er heel wat kunnen uitdelen, laten we hopen op een talrijke opkomst ...

Het dorp, Maweni, was uiteraard opnieuw een belevenis. Het dorp is veel groter dan we gedacht hadden en alleen zouden we verloren lopen tussen het gras en op alle verschillende paadjes. Je slaat een pad in (dat eigenlijk zelfs geen pad lijkt) en plots zie je tussen de struiken een rieten dak met bijhorende muren en grond, een hutje dus. De mensen waren vriendelijk en nodigden ons trots uit en gaven ons een rondleiding die  nooit lang duurde omdat de huizen slechts kleine hutten zijn met een laken als scheidingswand. Ze vroegen ook de hele tijd of we geen foto wilden nemen. Ze leken het bijna een belediging te vinden als we geen foto trokken....dat gaf ons een beetje een dubbel gevoel dus trokken we schuldbewust onze zoveelste foto.

In de namiddag zijn we 'onze muur' gaan bekijken en de werken schieten goed op! De aannemer moest wel lachen toen hij hoorde dat twee dames - die nog nooit een baksteen van dichtbij gezien hebben - mee zouden helpen. Hij heeft ons aanbod vriendelijk en al lachend doch direct afgewezen. We mochten op alle momenten komen kijken, maar het echte bouwen moesten we maar aan vakmensen overlaten...Misschien is dit inderdaad niet zo'n slecht idee als ze tenminste willen dat de muur volgend jaar nog rechtstaat. In elk geval: we zijn blij dat ze zo snel begonnen zijn. Blijkbaar is dat in Kenia niet altijd evident.

Onze safari is ondertussen ook geboekt. Donderdag vertrekken we om 06u30 naar Tsavo East en Tsavo West om daar - hopelijk - de 'big five' te zien te krijgen. Blijkbaar moet je hier toch wel een gezonde dosis geluk hebben, dus met z'n allen duimen is de boodschap!

Gisterenavond zijn we gaan eten in Kebene, het weeshuis naast onze vrijwilligerswoning. Wat een belevenis! De kinderen zijn zo onschuldig, gelukkig, zorgeloos en vrij.... Het nadeel van eten in een weeshuis is uiteraard dat je moet eten wat er op je bord ligt. Gisterenavond stond ugali en een soort spinazie (de naam schiet me niet te binnen) op het menu.  De Swahili keuken is over het algemeen lekker, maar ugali is toch niet meteen ons ding...De kinderen krijgen dit 4 tot 5 maal per week te eten en schijnt heel voedzaam te zijn. Het vult alleszins de maag! Ugali is een soort maisdeeg dat je met je handen eet. Het valt moeilijk te omschrijven, maar het smaakt in ieder geval niet erg af. De 'spinazie' is een gezouten bladgroente waartussen je enkele aardappelen en stukjes vlees vindt. Nele heeft met héél veel moeite haar bord leeggegeten. Elien vond het nog best te pruimen, maar zou het toch ook geen drie keer na elkaar op haar bord moeten krijgen.
Na het eten is het in Kebene umba-time. Kenianen zijn erg gelovige mensen en bidden met heel hun hart en ziel tot God. Umba-time is een bezinningsmoment waarbij gebeden wordt en waarbij korte stukken uit het Nieuwe Testamant worden voorgelezen. Dit gaat gepaard met zingen, dansen en nog meer bidden en God bedanken voor alles (zelfs voor hun (corrupte) regering). Het was een heel intens moment en we waren echt onder de indruk. Je zou er bijna spontaan van beginnen bidden. Daarna was het feest om het weekend in te zetten. De kinderen zetten muziek op en dansten erop los tot het bedtijd was. Het is gisteren nog maar eens bewezen....Afrikanen kunnen elk lichaamsdeel apart bewegen op de maat van de muziek en schudden alles los wat er los te schudden valt zonder een 'show' te verkopen. Ze hebben stuk voor stuk het ritme in hun lichaam en in hun genen zitten en als het dan nog kleine kinderen zijn die er voor de 100% voor gaan, is het al helemaal aandoenlijk. Prachtig om te zien en te voelen!

We hebben onze avond afgesloten met een gezellig wijntje onder een Keniaanse sterrenhemel.

Op naar week 2!

Kwaheri,

Elien en Nele

Ukunda

Even een update...de foto's volgen nog. Momenteel is Nele buiten met onze buren aan 't verbroederen. De buren zijn ook Belgische vrijwilligers die een aantal weken/maanden in de kebene (weeshuis) werken. We zijn gezellig de nationale feestdag aan het vieren.

De tijd vliegt hier vooruit, ook doen we alles op z'n Keniaans (polle polle...rustig aan). Gisteren zijn we naar Ukunda getrokken. Mariette is een Nederlandse vrouw die een relatie heeft met Bimba, een Keniaan. Zij werkt ook op school en in de kebene. Ze was zo vriendelijk om onze gids in Ukunda te zijn.

Om in Ukunda te geraken, hebben we verschillende opties. Ofwel nemen we de taxi, gaan we te voet of we nemen de matatu. Wij kiezen meestal voor de matatu. Dit is eigenlijk het openbare vervoer: een grote taxibus waar zoveel mogelijk mensen tegelijk in kruipen. Het kost ons slechts 50 shilling tot in Ukunda (=0.5 euro) dus dit is de goedkoopste oplossing en telkens een heus avontuur! In Ukunda aangekomen, heeft Mariette ons mee uit 'shoppen' genomen. De winkelstraat valt met niets te vergelijken! Een straat is hier een modderpoel of net heel stoffig, de winkels zijn krotjes/hutjes en de mensen kunnen opdringerig zijn. Heel vreemd allemaal en je ruikt ook heel veel verschillende dingen. Sommige mannen blijven je achtervolgen om die halve euro die ze hebben te wisselen in Keniaanse shilling, anderen lokken je de winkeltjes binnen en geven je de 'Mzungu'prijs (= prijs voor blanken) dus dan kunnen we afdingen.
Mariette heeft ons ook meegenomen naar een aantal mensen die ze ondertussen kent. We zijn ergens een steegje ingelopen en kwamen terecht bij een familie: oma, kinderen,  kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze wonen met z'n allen in een stenen huis dat onderverdeeld is in kleine kamertjes. Dit zijn in feite de 'appartementjes' waar ze met de hele familie wonen. Het was eigenlijk schrijnend om te zien, maar we waren heel welkom. Meteen werden alle beschikbare stoelen tevoorschijn getoverd en de drie maanden oude baby in onze handen geduwd...Het was een fijne ervaring! De foto's volgen uiteraard nog.
We zijn ook door het dorp, een buitenwijk van Ukunda, gewandeld naar het huis van Mariette en zij woont eigenlijk in luxe hoewel haar toilet ook maar een gat in de grond is. Het voelde heel vreemd om ook die kant van Kenia te zien en te voelen. Ik denk dat je dat als toerist niet zo goed voelt...ik weet het niet... Het was in ieder geval een heel bewogen dag die we hebben afgesloten in een restaurantje waar elk voor de volle 3 euro een koningsmaaltijd gegeten hebben (lokale gerechten).

Vandaag zijn we aan de opstart van onze speelpleinwerking begonnen, maar daarover later meer. Ze zijn ook begonnen aan de muur die we voor de school gaan metsen. Nu staat er een draad, maar ze zouden graag een muur hebben. Katrien haar motivatie is om het stof tegen te houden (de speelplaats en dus ook de klaslokalen zijn erg stoffig). James wil de muur om de nieuwsgierigheid van buitenaf aan te wakkeren. Ze zijn in ieder geval héél blij dat we de muur willen financieren en het is ook een ongelooflijk toeval dat ze vandaag al zijn begonnen. Er zijn drie 'aannemers' gecontacteerd en het varieerde tussen 1800 en 800 stenen... Heel erg grappig allemaal en moeilijk te omschrijven. Máár de muur komt er en we hebben nog geld genoeg over van onze inzameling om de kinderen tijdens de pleinwerking 's middags eten te kunnen geven en in de voormiddag wat 'porridge' (een maispapje). Wat een feest!

We houden jullie op de hoogte!


Groetjes,

Elien (en Nele)

Het schoolleven ...

Zoals jullie kunnen zien, hebben we tal van foto’s op de blog gezet…allemaal foto’s getrokken op school.

Maandag zijn we naar school gegaan. We kregen om te beginnen een rondleiding van Katrien, waarna ze ons heeft meegenomen naar het plaatselijke dorpje en de steengroeve. We hebben ook het genoegen gehad om de dorpsgek te ontmoeten. De dorpsgek is een jongeman die de hele tijd rent omdat dit zijn ‘straf’ is. De plaatselijk ‘whitch’ heeft hem behekst omdat hij gestolen zou hebben, dus mijnheer moet de hele tijd lopen. Dit is tenminste het verhaal dat de ronde gaat.

Het dorp, Maweni, was een grote tegenstelling met het parelwitte strand en de hemelsblauwe Indische Oceaan! Het dorp bestaat niet uit stenen gebouwen, maar uit hutten samengesteld uit karton, plastic, ijzer en hout. Gaten in het plafond, niet groter dan een paar vierkante meter en een laken midden in de woning om de leefruimte en de slaapkamer te scheiden. De keuken bestaat uit enkele kookpotten op de grond en een houtvuur (een veredeld kampvuur) en de slaapkamer is een matras op de grond. Iedereen leeft, slaapt, praat, woont in dezelfde ruimte: grootouders, ouders, kinderen en andere familieleden. Het is eigenlijk schrijnend om met eigen ogen te zien en bijzonder confronterend. Toch lijken de mensen hun moed niet te verliezen en gaan ze lachend door het leven want om Mr.Ibrahim te citeren: “If you take it hard, it will be hard. If you take it easy, it is easy. Polle Polle.”
De steengroeve was ook indrukwekkend: een aantal mannen die de ziel uit hun ontblote bovenlijf werken en de hele dag stenen uit rotsblokken kappen. Stenen die ongeveer 400 shilling (= 4 euro) per vrachtwagen opbrengen. De foto’s hiervan volgen nog!

Maandagnamiddag zijn we dan begonnen aan ons schoolse leven. Mr.James (de headteacher) vertelde ons in het begin gewoon te observeren en de sfeer op school op te snuiven om te voelen en te weten te komen hoe alles werkt. Dit blijkt echter een onbegonnen zaak te zijn: niemand houdt zich aan lessenroosters of speeltijden! Heel bizar…niemand lijkt ook te weten welke les precies wanneer wordt gegeven.
De school bestaat uit 3 kleuterklassen vanaf 2 jaar en 8 studiejaren. In principe zijn de leerlingen tussen 2 en 14 jaar oud, maar de oudste blijkt ondertussen al 17 jaar te zijn. Naarmate de leerlingen ouder worden, dunnen de meisjes ook uit omdat ze thuis of in het sekstoerisme (dat hier opvallend aanwezig is, maar daarover later meer) ingeschakeld worden.  De school is duur voor hen, dus zijn alle leerlingen de sponsors bijzonder dankbaar! In klas 1, 2 en 3 hebben ze de hele dag dezelfde leerkracht. Vanaf klas 4 hebben ze wisselende leerkrachten per vak. Op school krijgen ze onder andere Engels, wetenschappen, sociale wetenschappen, wiskunde, Swahili (hun moedertaal) en plastische opvoeding. Nele heeft wetenschapslessen gevolgd en Elien is sfeer gaan opsnuiven tijdens de creatieve les die gegeven werd door een andere vrijwilligster.  Op vrijdagnamiddag gaan de leerlingen met z’n allen naar het strand om te sporten (jongens en meisjes gescheiden), wekelijks is er ook een debatclub, scouts en een georganiseerde parade om de vlag te hijsen en te groeten. Een hele andere aanpak dan bij ons en het valt écht niet te vergelijken!

Dinsdag hebben we opnieuw de hele dag op school doorgebracht. We zijn deze voormiddag begonnen met de bergruimte op te ruimen. Dit blijkt echter een werk van lange adem te zijn en het lijkt wel ‘dweilen met de kranen open’. De ruimte stond vol kartonnen dozen met geschonken spullen. Onze taak bestond eruit om de kleren te sorteren en alles netjes aan kant te zetten. De spinnen en dode beesten die uit de dozen kwamen, namen we er dan ook maar met veel ongenoegen bij (lees: zéker voor Nele!). Een kartonnen doos vol gips hebben we over kleinere, afsluitbare potten verdeeld met alle gevolgen van dien: van kop tot teen onder het witter poeder en met een bijna-stoflong tot gevolg. Gelukkig was daar ’s middags een (letterlijk) ijskoude douche (warme douches = onbekend) zodat we in de namiddag er opnieuw tegenaan konden. We hebben ’s namiddags terug enkele lessen bijgewoond en héél veel foto’s getrokken. Je kan uiteraard alle foto’s online bekijken.

We genieten van de sfeer op school en de kinderen zijn super aandoenlijk. We hebben heel veel indrukken opgedaan en het blijft moeilijk te omschrijven.

We weten nog steeds niet goed wat onze opdracht voor volgende week is. Het kan zijn dat we op school meedraaien, een muur metsen of gewoon de speelpleinwerking voorbereiden. Op safari gaan we alleszins. Morgen hebben we een vrije dag en gaan we Ukunda ontdekken. Ons internet is beperkt dus we proberen jullie om de twee dagen op de hoogte te houden. We hebben ook al telkens geluk gehad dat we geen powercut hadden tijdens ons internetmoment!

We blijven genieten en tot gauw!

Jambo!

Onze eerste indrukken ...

Jambo!

Ondertussen zijn we al twee dagen aan het genieten van Kenia, maar we zullen bij het begin beginnen.

Onze vlucht is goed verlopen.  Na een paar lange vlieguren en een tussenstop in Kingali zijn we aangekomen in een winderig en koud Nairobi. Het was meteen duidelijk dat we in een ander werelddeel beland waren. De bagageband bleek stuk te zijn, dus hebben ze alle bagage op een andere band gezet. Nele haar koffer was geen probleem, maar die van Elien bleef achter. Wat bleek? Elien haar bagage stond nog eenzaam te wachten op zijn rechtmatige eigenaar op de stilstaande bagageband. Welkom in Afrika….

We zijn rond elf uur in Nairobi geland en hadden om zes uur ’s ochtends onze volgende vlucht naar Mombasa. Wachten en wakker blijven dus. Het was er (heel) koud en winderig, maar het gezelschap van een Indische Amerikaan die naar een Keniaans huwelijk in Mombasa ging, heeft de tijd gedood. De vlucht naar Mombasa hebben we niet bewust meegemaakt. Het opstijgen is aan onze neus voorbij gegaan omdat we meteen in slaap gevallen zijn. We hebben zelfs het ontbijt gemist. Stel je voor! Een uurtje later landden we in Mombasa. Moe en versuft zochten we naar onze chauffeur maar helaas vonden we die niet meteen. Een vriendelijke Keniaan heeft het mogen bekopen met een snauw van ons. Hij moest ons even gerust laten. In de verte zagen we dan toch een bordje met ‘Neila and Eilena’ dus dat kon niemand anders zijn dan onze chauffeur.

De 60 minuten durende rit van Mombasa naar Mawene (of Mawena, of Maweni) was een enorme  cultuurshock.  We hebben tijdens de rit geen woord gezegd, enkel elkaar af en toe aangestoten: “Heb je dat gezien?” “Kijk daar….”  We waren niet meer in Europa, niets was zoals we het ooit verwachtten. Het is heel moeilijk te omschrijven hoe je je op dat moment voelt. Je ziet zoveel en je kan het nooit allemaal in je opnemen.  Er hangt een gigantische billboard van Coca Cola, maar tegelijk zie je de mensen hun vuilnis op straat verbranden aan de ingang van hun ‘huisjes, hutjes, krotten…’  De tegenstelling was enorm.

Aangekomen in de vrijwilligerswoning zijn we verwelkomd door Katrien en haar echtgenoot, Danny. Ze vroegen of we nog energie over hadden om te gaan ontbijten. Dat was geen enkel probleem hoewel we uitgeput waren. Ze namen ons mee naar een idyllische beachbar op een parelwit strand en een hemelsblauwe Indische Oceaan. Er waren nog geen toeristen aanwezig. Het enige wat je zag was een bar, een strand, enkele kamelen en een overheerlijk ontbijt.  Ze hebben ons kort wegwijs gemaakt en dan was tijd om bij te slapen. Na onze ‘powernap’ hebben we kennis gemaakt met onze huisgenoten die voor ons gekookt hadden. ’s Avonds hebben we dan ook kennis gemaakt met de vrijwilligers die in het weeshuis (Kebene) werken en zijn we met z’n allen op stap geweest. Over onze huisgenoten en de andere vrijwilligers krijg je later meer te horen.

Zondag was een heerlijke niets-doen-dag. We hebben uitgeslapen en zijn dan – gewapend met zonnecrème en een goed boek – naar het strand getrokken. De zonnecrème was in Nele haar geval al te laat, haar nek had de Keniaanse zon al goed voelen branden. We moeten er ook wel even bij zeggen dat het hier niet duur is. We hebben voor de volle 6 euro een hele namiddag gedronken en gegeten op het strand (lees: verse fruitsappen J).  We zijn rond half zes teruggekeerd naar huis want om zes uur valt het donker als een deken op je en ze hebben ons ten strengste verboden om in het donker alleen rond te lopen. Dat doen we dus ook niet. Op tijd gaan slapen was de boodschap want op maandag (vandaag dus) zouden we kennis maken met de school en zou ons eigenlijke Kenia-avontuur beginnen.

Morgen krijgen jullie een uitgebreid verslag en fotoreportage te zien van de eerste schooldagen!

Wij genieten en vallen van de ene verbazing in de andere!

Groetjes,

Nele en Elien

Aftellen geblazen

Hupsiedasie


Nog 10 dagen en we vertoeven ons in Ukunda, Kenia. We hebben alvast veel zin!
Nu nog alles klaarleggen, inpakken en vooral niets vergeten. :-)

Hopelijk verloopt alles goed, we houden u alvast op de hoogte!

grtz Elien en Nele