Het zit erop...ons Kenia-avontuur dat alle beloftes heeft waargemaakt: het was mooi, leerrijk, interessant en boeiend.
Nadat we afscheid hebben genomen van Riet, Lien en Wouter (onze medevrijwilligers), zijn we een laatste keer door het dorp gewandeld en zijn we nog even langs de winkeltjes gegaan. Onze koffers stonden te popelen om ingepakt te worden, maar dat hebben we uitgesteld tot vrijdagmorgen (vandaag dus).
Gisterenavond hebben we een laatste Umbatime in Kebene meegemaakt. De kinderen hadden een mooi afscheid voor ons ingestudeerd en daarna zijn met de resterende vrijwilligers gaan eten in Ukunda en hebben we de avond afgesloten in Maasai Club, een lokale échte Keniaanse dancing. Het was de max en we zijn blij dat we onze avontuur op zijn Keniaans hebben afgesloten.
Nele zet zo meteen de laatste foto's online en nu rest ons enkel nog inpakken en vertrekken!
Bedankt om te volgen, bedankt voor alle steun en sponsoring. Het is fijn geweest.
Kwaheri!
Nele & Elien
vrijdag, augustus 12, 2011
woensdag, augustus 10, 2011
afscheid pleinwerking
Wat hebben we het fijn gehad tijdens de pleinwerking.... Eigenlijk valt er niet veel meer over te vertellen dan dat we al gedaan hebben. De kinderen waren deze week even talrijk en even enthousiast...Zo enthousiast zelfs dat een broer en zus te voet van Ukunda tot bij ons zijn gewandeld (=1u wandelen) om mee te kunnen doen....Aandoenlijk!
De pleinwerking zit erop. Gisteren hebben we afgesloten met een groot dorpsspel en daarna hebben we een afscheidslied van de kinderen gekregen. Het was geweldig en een super ervaring om meegemaakt te hebben. We hebben vaak onze ogen opengetrokken, ons hart voelen bloeden of breken en soms een enkele traan moeten tegenhouden, maar daar mag je niet te veel bij nadenken. We zijn in ons opzet geslaagd om de kinderen voor een korte periode te entertainen en om hen eten te kunnen geven. Dank je wel aan alle sponsors trouwens....
We hebben hier wel een aantal lessen voor het leven meegekregen en we hebben ons heel vaak verbaasd en beseft dat wij verwend worden in België. De kleuters hier doen niets liever dan een kleurpotlood in hun handen hebben en een leeg blad. Sommigen wisten zelfs niet wat ze ermee moesten doen, of wat ze ermee konden doen...De kinderen hier hebben weinig fantasie op creatief vlak. Je moet hen letterlijk alles voordoen want ze kennen de mogelijkheden gewoon niet. Maar ze waren zo tevreden.... Het is mooi geweest!
Momenteel zijn we alles voor de laatste keer aan het doen...De laatste keer boodschappen doen, de laatste keer gaan eten, de laatste keer het dorp rond, .... noem maar op. Gisteren zijn we met alle vrijwilligers gaan eten, vandaag krijgen we een afscheid van de leerlingen en leerkrachten op school en dan kunnen we stilaan onze koffer terug inpakken.Het geeft een vreemd gevoel want na een maand zijn we ons hier stilaan toch wel thuis beginnen te voelen. We vinden het leuk om terug naar huis te moeten komen, maar er zal toch een stukje Afrika meekomen.
Wij gaan nog een laatste tripje naar het strand maken!
Tot gauw!
De pleinwerking zit erop. Gisteren hebben we afgesloten met een groot dorpsspel en daarna hebben we een afscheidslied van de kinderen gekregen. Het was geweldig en een super ervaring om meegemaakt te hebben. We hebben vaak onze ogen opengetrokken, ons hart voelen bloeden of breken en soms een enkele traan moeten tegenhouden, maar daar mag je niet te veel bij nadenken. We zijn in ons opzet geslaagd om de kinderen voor een korte periode te entertainen en om hen eten te kunnen geven. Dank je wel aan alle sponsors trouwens....
We hebben hier wel een aantal lessen voor het leven meegekregen en we hebben ons heel vaak verbaasd en beseft dat wij verwend worden in België. De kleuters hier doen niets liever dan een kleurpotlood in hun handen hebben en een leeg blad. Sommigen wisten zelfs niet wat ze ermee moesten doen, of wat ze ermee konden doen...De kinderen hier hebben weinig fantasie op creatief vlak. Je moet hen letterlijk alles voordoen want ze kennen de mogelijkheden gewoon niet. Maar ze waren zo tevreden.... Het is mooi geweest!
Momenteel zijn we alles voor de laatste keer aan het doen...De laatste keer boodschappen doen, de laatste keer gaan eten, de laatste keer het dorp rond, .... noem maar op. Gisteren zijn we met alle vrijwilligers gaan eten, vandaag krijgen we een afscheid van de leerlingen en leerkrachten op school en dan kunnen we stilaan onze koffer terug inpakken.Het geeft een vreemd gevoel want na een maand zijn we ons hier stilaan toch wel thuis beginnen te voelen. We vinden het leuk om terug naar huis te moeten komen, maar er zal toch een stukje Afrika meekomen.
Wij gaan nog een laatste tripje naar het strand maken!
Tot gauw!
zaterdag, augustus 06, 2011
pleinwerken en shoppen
Jambo!
De laatste dag van de eerste week pleinwerking zit er op en 't was opnieuw de moeite. De andere helft van de kinderen hebben een t-shirt beschilderd terwijl de kleintjes zich uitgeleefd hebben met allerlei kringspelen. Ze vonden het geweldig. Er zijn heuse kunstwerken uitgekomen! In de namiddag zijn we naar het strand gegaan waar we de kinderen uitdrukkelijk verboden hadden om te zwemmen. Enkele ouders hadden ons dat gevraagd omdat hun kinderen niet kunnen zwemmen dus hebben we er maar een algemene regel van gemaakt: 'no swimming'. Ze hebben bijzonder goed geluisterd, ze hebben het niet eens geprobeerd. Op het strand hebben ze samen met Bimba, de Keniaanse vriend van Mariette, gevoetbald en gevolleybald. De kleintjes hebben gaten gegraven en hun gezicht vol zand gesmeerd zodat ze even blanke konden spelen. Wij konden ondertussen rustig alles vanop de zijlijn in de gaten houden en eigenlijk gewoon met ons achterwerk het Keniaanse strand beroeren. Heerlijke pauze en het deed deugd. Opnieuw was er een talrijke opkomst: 56 kinderen telden we in de namiddag!
Vrijdagavond zijn we na een Umbatime bij Kebene een Keniaans stapje in de wereld gaan zetten, maar onze pijp was al snel uit en we zijn dan ook maar vroegtijdig afgehaakt en als een blok in slaap gevallen. Nele kermde van pijnlijk verbrande schouders en we voelden allebei de vermoeidheid van de eerste week. Moe maar voldaan....
Vandaag zijn we op souvenirjacht gegaan en hebben we onze buit binnengehaald mits enkele extraatjes waaronder een giraffe van 1m60 hoog en een parelhoen van 50 cm hoog. Mooi mooi! We hebben ze Paulina en Taco gedoopt en ze staan te pronken op ons terras. Hoe we ze mee naar huis nemen, regelen we later wel....We hebben in elk geval een mooie deal gesloten met Mama Paulina, de eigenares van de shop. We voelden ons even echte Mzungu (= Blanke) met geld. Voor de rest hebben we er een rustig dagje van gemaakt omdat het hier ook ganse voormiddag geregend - nee, gegóten - heeft. Ja hoor, ook Kenia kent regen.
Onze laatste week wordt morgen ingezet en we hopen dat ze even levendig en dankbaar zal zijn als afgelopen week.
We houden jullie op de hoogte!
Kwaherini,
Nele en Elien
De laatste dag van de eerste week pleinwerking zit er op en 't was opnieuw de moeite. De andere helft van de kinderen hebben een t-shirt beschilderd terwijl de kleintjes zich uitgeleefd hebben met allerlei kringspelen. Ze vonden het geweldig. Er zijn heuse kunstwerken uitgekomen! In de namiddag zijn we naar het strand gegaan waar we de kinderen uitdrukkelijk verboden hadden om te zwemmen. Enkele ouders hadden ons dat gevraagd omdat hun kinderen niet kunnen zwemmen dus hebben we er maar een algemene regel van gemaakt: 'no swimming'. Ze hebben bijzonder goed geluisterd, ze hebben het niet eens geprobeerd. Op het strand hebben ze samen met Bimba, de Keniaanse vriend van Mariette, gevoetbald en gevolleybald. De kleintjes hebben gaten gegraven en hun gezicht vol zand gesmeerd zodat ze even blanke konden spelen. Wij konden ondertussen rustig alles vanop de zijlijn in de gaten houden en eigenlijk gewoon met ons achterwerk het Keniaanse strand beroeren. Heerlijke pauze en het deed deugd. Opnieuw was er een talrijke opkomst: 56 kinderen telden we in de namiddag!
Vrijdagavond zijn we na een Umbatime bij Kebene een Keniaans stapje in de wereld gaan zetten, maar onze pijp was al snel uit en we zijn dan ook maar vroegtijdig afgehaakt en als een blok in slaap gevallen. Nele kermde van pijnlijk verbrande schouders en we voelden allebei de vermoeidheid van de eerste week. Moe maar voldaan....
Vandaag zijn we op souvenirjacht gegaan en hebben we onze buit binnengehaald mits enkele extraatjes waaronder een giraffe van 1m60 hoog en een parelhoen van 50 cm hoog. Mooi mooi! We hebben ze Paulina en Taco gedoopt en ze staan te pronken op ons terras. Hoe we ze mee naar huis nemen, regelen we later wel....We hebben in elk geval een mooie deal gesloten met Mama Paulina, de eigenares van de shop. We voelden ons even echte Mzungu (= Blanke) met geld. Voor de rest hebben we er een rustig dagje van gemaakt omdat het hier ook ganse voormiddag geregend - nee, gegóten - heeft. Ja hoor, ook Kenia kent regen.
Onze laatste week wordt morgen ingezet en we hopen dat ze even levendig en dankbaar zal zijn als afgelopen week.
We houden jullie op de hoogte!
Kwaherini,
Nele en Elien
donderdag, augustus 04, 2011
pleinwerking
We zijn tot het besef gekomen dat het niet gemakkelijk is om pleinwerking te organiseren in Kenia. Als we het ooit nog doen, moeten we de taal meester zijn … .
Maar daarover zo meteen meer… . We hebben ondertussen onze derde dag pleinwerking erop zitten en het werkt! De pleinwerking is georganiseerd voor de kinderen uit het dorp, dus onze kindjes zijn niet enkel leerlingen van Rainbow School. Vorige week zijn we met Mr.Ruben het dorp rondgegaan om iedereen uit te nodigen en uit te leggen wat we van plan waren, twee dagen later zijn we de inschrijvingen terug gaan ophalen en maandag werden we voor de leeuwen geworpen.
Wat een opkomst! We zijn maandag gestart met 50 kinderen en dat getal is min of meer constant gebleven. De leerlingen krijgen een porridge (maïspapje) om 10u en een voedzame lunch van ons. We dachten dat voor sommigen het eten in eerste instantie de reden was dat ze kwamen, maar desondanks vinden de kinderen het leuk en blijven ze met z’n allen komen! Bij momenten is het heel erg moeilijk. We hebben met de directeur afgesproken dat de kinderen die er om negen uur staan een naamkaartje krijgen en enkel zij krijgen ’s middags lunch. We moeten hard zijn en van ons hart een steen maken. Er staan vaak kleutertjes en kinderen te bedelen en te wenen voor lunch maar we mogen ze echt niets geven. Ons hart bloedt telkens zodanig dat we tegen Mrs.Fatuma gezegd hebben dat zij het maar moest uitleggen. We konden het echt niet. Dat gehuil van de kinderen gaat door merg en been….
We verdelen de groep in twee leeftijden: 5-8 jaar en 9-15 jaar. We starten elke dag met een 45-tal kinderen en in de namiddag zijn het er telkens een pak meer omdat er dan kinderen bijkomen die in de voormiddag bijlessen hebben en kinderen die pas in de namiddag aansluiten. De oudere kinderen verstaan goed Engels hoewel er daar nog vaak vertaald moet worden, maar de jonge kinderen verstaan ons heel slecht. De taalbarrière werkt soms op ons systeem en is heel vermoeiend. Mrs.Fatuma (=onderdirectrice) vertaalt gelukkig de belangrijkste dingen maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Maandag en dinsdag hebben we rond het thema dieren gewerkt. De kinderen hebben dierenmaskers gemaakt, puzzels opgelost om aan te tonen dat ze zo slim als apen zijn, olifantentikkertje gespeeld en eieren getekend en geschilderd. Het is prachtig om te zien dat je met eenvoudig materiaal zoals papier en kleurpotloden de kinderen zo blij kan maken. De spanning staat op hun gezichten te lezen als we hen uitleggen wat we gaan doen. Ze vinden het schitterend!
Maandag hebben we touwtje trek gedaan: jongens tegen meisjes, Wazungu (= blanken) tegen Kenianen, in groepjes opgedeeld… . Het had geen naam, ze kregen er niet genoeg van. Het was geweldig om te zien. Vandaag hebben we T-shirts beschilderd met de kleintjes. Ze waren bijzonder onder de indruk en trots op hun creaties. De ouderen hebben vandaag een ganzenbord gespeeld en ook zij waren gefascineerd. Tevens hebben we in de namiddag een dorpsspel georganiseerd. De kinderen moesten ons in het dorp komen zoeken en vijf verschillende gekleurde kaarten zoeken. Op de kaarten stonden cijfers, zoveel te hoger het cijfer, zoveel hoger je kon scoren. Het enthousiasme – ondanks de wolkbreuken – was enorm! (En met wolkbreuken bedoelen we ook écht wolkbreuken…De hemel viel naar beneden) De kinderen mochten pas op zoek gaan naar ons als iedereen goed en wel verstopt was. Het leuke was dat het hele dorp enthousiast meedeed. We mochten ons in hun huis verstoppen of op hun mini-erf tussen de mais. De kinderen moesten echt tegengehouden worden voor ze mochten vertrekken en het moment dat de poort openstond, was het net alsof president Kibaki opnieuw voorbij reed. De president is twee dagen geleden door het dorp gepasseerd en hij leek wel een wereldster…Zo ontvangen wij koning Albert II maar zelden denken we…
Het dorpsspel was fantastisch en de mensen hebben ons echt complimenten gegeven. Natuurlijk kunnen we dit niet met ons tweetjes, we roepen regelmatig de hulp in van de medevrijwilligers en ze doen het met plezier. Morgen gaan we richting strand en we hopen dat dat een even groot succes wordt.
De taalbarrière en de organisatie maakt het soms moeilijk en vermoeiend. Het is en blijft Kenia en alles wat je organiseert moet je ook driedubbel checken of minstens een half uur spatie incalculeren. Zo was er maandag bijvoorbeeld geen eten voorzien omdat de kokkin dacht dat wij daarvoor gingen zorgen terwijl wij dachten dat het andersom was. Gelukkig zijn we er tijdig achter gekomen en hebben we alles in orde kunnen brengen. Het kost ons gemiddeld 800 Keniaanse shilling (= 6 euro) per dag om de kinderen van porridge, water en lunch te voorzien. Het sponsorgeld wordt dus bijzonder goed gebruikt voor eten en materiaal voor de kinderen.
We hebben hier wel al ogen getrokken want het schoolleven is toch wel duidelijk iets anders dan het vakantieleventje….We hebben enkele kinderen van school die ook naar de ‘holidayfun’ komen, maar we hadden ze zelfs nog niet herkend! Jullie zien als eerste foto telkens de drie jongens, één van hen komt ook steeds met veel plezier. Baraka is de jongen die rechtstaat en we hadden pas laat door dat hij dezelfde jongen was die heel enthousiast telkens op de eerste rij staat! De kleren zijn soms erbarmelijk, ze vallen letterlijk van hun lijf. Ze hebben niet allemaal schoenen, om over vuile handen en voeten maar te zwijgen.
We hebben deze week onze avonturen al wel gehad, uiteraard overwegen de positieve…Hoewel we de eerste dag al een zwaar accident hebben meegemaakt. Damaris, een 9-jarige guitige meid, viel over het springtouw. Haar tong kwam tussen haar tanden terecht met als gevolg dat ze een bijna doorboorde tong had. Het bloed was ongelooflijk, maar de pijn en de schreeuw van haar ging door merg en been. Nele en Jelle (de buurman van Kebene) zijn met haar naar de tandarts gereden. Damaris is verdoofd, genaaid en heeft een lading medicijnen meegekregen. Dit heeft ons 450 Keniaanse shilling gekost. Haar moeder was helemaal in paniek voor de rekening en we waren ‘geschenken van God’ toen we haar vertelden dat de rekening voor ons was. Onze enige angst nadien was of het meisje al dan niet HIV besmet is. Dit blijft voorlopig een vraag en we kunnen het niet zeker weten tenzij we haar zelf laten testen. Daar moet je hier telkens rekening mee houden. Wij mogen op school bijvoorbeeld geen wonden van leerlingen verzorgen van de directeur. Dat doet hij liever zelf om alle risico te vermijden. Nele en Jelle vinden het stom dat ze allebei haar bloed op hun handen hebben gehad, maar een kind in nood help je zonder nadenken. In het begin kon het meisje niet slikken, en kreeg ze van ons ijsjes te eten. Op zich was het een feest en ze moest het van ons dan ook stiekem opeten buiten het oog van alle andere kinderen, maar voor haar was het een strijd. Vijf happen ijs was een overwinning. Ze is wel telkens mee komen spelen en vandaag zagen we voor het eerst terug een spontane glimlach op haar gezicht. Missie geslaagd!
We hebben nog enkele drukke dagen voor de boeg en we zijn blij dat we onszelf op woensdag vrij geven. Gisteren zijn we naar Wassini Island geweest om te gaan snorkelen en we hebben zelfs het geluk gehad de dolfijnen in open water te zien. Een heerlijk rustpunt in een drukke week! Hoewel een rustpunt.....Voor Elien was het heerlijk dobberen op een woelige zee, voor Nele was het overboord hangen en de vissen voederen….Elien kreeg zowaar medelijden. Nele was wel niet de enige: Phaedra, Lotte, Jelle en Kaat zagen ook maar bleek rond hun neus en zij hebben de vissen ook een feestmaal bezorgd. Ondertussen staan de foto’s van het dorp, de safari en de laatste schooldag ook online dus je kan beelden plakken op wat je leest!
Maar daarover zo meteen meer… . We hebben ondertussen onze derde dag pleinwerking erop zitten en het werkt! De pleinwerking is georganiseerd voor de kinderen uit het dorp, dus onze kindjes zijn niet enkel leerlingen van Rainbow School. Vorige week zijn we met Mr.Ruben het dorp rondgegaan om iedereen uit te nodigen en uit te leggen wat we van plan waren, twee dagen later zijn we de inschrijvingen terug gaan ophalen en maandag werden we voor de leeuwen geworpen.
Wat een opkomst! We zijn maandag gestart met 50 kinderen en dat getal is min of meer constant gebleven. De leerlingen krijgen een porridge (maïspapje) om 10u en een voedzame lunch van ons. We dachten dat voor sommigen het eten in eerste instantie de reden was dat ze kwamen, maar desondanks vinden de kinderen het leuk en blijven ze met z’n allen komen! Bij momenten is het heel erg moeilijk. We hebben met de directeur afgesproken dat de kinderen die er om negen uur staan een naamkaartje krijgen en enkel zij krijgen ’s middags lunch. We moeten hard zijn en van ons hart een steen maken. Er staan vaak kleutertjes en kinderen te bedelen en te wenen voor lunch maar we mogen ze echt niets geven. Ons hart bloedt telkens zodanig dat we tegen Mrs.Fatuma gezegd hebben dat zij het maar moest uitleggen. We konden het echt niet. Dat gehuil van de kinderen gaat door merg en been….
We verdelen de groep in twee leeftijden: 5-8 jaar en 9-15 jaar. We starten elke dag met een 45-tal kinderen en in de namiddag zijn het er telkens een pak meer omdat er dan kinderen bijkomen die in de voormiddag bijlessen hebben en kinderen die pas in de namiddag aansluiten. De oudere kinderen verstaan goed Engels hoewel er daar nog vaak vertaald moet worden, maar de jonge kinderen verstaan ons heel slecht. De taalbarrière werkt soms op ons systeem en is heel vermoeiend. Mrs.Fatuma (=onderdirectrice) vertaalt gelukkig de belangrijkste dingen maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Maandag en dinsdag hebben we rond het thema dieren gewerkt. De kinderen hebben dierenmaskers gemaakt, puzzels opgelost om aan te tonen dat ze zo slim als apen zijn, olifantentikkertje gespeeld en eieren getekend en geschilderd. Het is prachtig om te zien dat je met eenvoudig materiaal zoals papier en kleurpotloden de kinderen zo blij kan maken. De spanning staat op hun gezichten te lezen als we hen uitleggen wat we gaan doen. Ze vinden het schitterend!
Maandag hebben we touwtje trek gedaan: jongens tegen meisjes, Wazungu (= blanken) tegen Kenianen, in groepjes opgedeeld… . Het had geen naam, ze kregen er niet genoeg van. Het was geweldig om te zien. Vandaag hebben we T-shirts beschilderd met de kleintjes. Ze waren bijzonder onder de indruk en trots op hun creaties. De ouderen hebben vandaag een ganzenbord gespeeld en ook zij waren gefascineerd. Tevens hebben we in de namiddag een dorpsspel georganiseerd. De kinderen moesten ons in het dorp komen zoeken en vijf verschillende gekleurde kaarten zoeken. Op de kaarten stonden cijfers, zoveel te hoger het cijfer, zoveel hoger je kon scoren. Het enthousiasme – ondanks de wolkbreuken – was enorm! (En met wolkbreuken bedoelen we ook écht wolkbreuken…De hemel viel naar beneden) De kinderen mochten pas op zoek gaan naar ons als iedereen goed en wel verstopt was. Het leuke was dat het hele dorp enthousiast meedeed. We mochten ons in hun huis verstoppen of op hun mini-erf tussen de mais. De kinderen moesten echt tegengehouden worden voor ze mochten vertrekken en het moment dat de poort openstond, was het net alsof president Kibaki opnieuw voorbij reed. De president is twee dagen geleden door het dorp gepasseerd en hij leek wel een wereldster…Zo ontvangen wij koning Albert II maar zelden denken we…
Het dorpsspel was fantastisch en de mensen hebben ons echt complimenten gegeven. Natuurlijk kunnen we dit niet met ons tweetjes, we roepen regelmatig de hulp in van de medevrijwilligers en ze doen het met plezier. Morgen gaan we richting strand en we hopen dat dat een even groot succes wordt.
De taalbarrière en de organisatie maakt het soms moeilijk en vermoeiend. Het is en blijft Kenia en alles wat je organiseert moet je ook driedubbel checken of minstens een half uur spatie incalculeren. Zo was er maandag bijvoorbeeld geen eten voorzien omdat de kokkin dacht dat wij daarvoor gingen zorgen terwijl wij dachten dat het andersom was. Gelukkig zijn we er tijdig achter gekomen en hebben we alles in orde kunnen brengen. Het kost ons gemiddeld 800 Keniaanse shilling (= 6 euro) per dag om de kinderen van porridge, water en lunch te voorzien. Het sponsorgeld wordt dus bijzonder goed gebruikt voor eten en materiaal voor de kinderen.
We hebben hier wel al ogen getrokken want het schoolleven is toch wel duidelijk iets anders dan het vakantieleventje….We hebben enkele kinderen van school die ook naar de ‘holidayfun’ komen, maar we hadden ze zelfs nog niet herkend! Jullie zien als eerste foto telkens de drie jongens, één van hen komt ook steeds met veel plezier. Baraka is de jongen die rechtstaat en we hadden pas laat door dat hij dezelfde jongen was die heel enthousiast telkens op de eerste rij staat! De kleren zijn soms erbarmelijk, ze vallen letterlijk van hun lijf. Ze hebben niet allemaal schoenen, om over vuile handen en voeten maar te zwijgen.
We hebben deze week onze avonturen al wel gehad, uiteraard overwegen de positieve…Hoewel we de eerste dag al een zwaar accident hebben meegemaakt. Damaris, een 9-jarige guitige meid, viel over het springtouw. Haar tong kwam tussen haar tanden terecht met als gevolg dat ze een bijna doorboorde tong had. Het bloed was ongelooflijk, maar de pijn en de schreeuw van haar ging door merg en been. Nele en Jelle (de buurman van Kebene) zijn met haar naar de tandarts gereden. Damaris is verdoofd, genaaid en heeft een lading medicijnen meegekregen. Dit heeft ons 450 Keniaanse shilling gekost. Haar moeder was helemaal in paniek voor de rekening en we waren ‘geschenken van God’ toen we haar vertelden dat de rekening voor ons was. Onze enige angst nadien was of het meisje al dan niet HIV besmet is. Dit blijft voorlopig een vraag en we kunnen het niet zeker weten tenzij we haar zelf laten testen. Daar moet je hier telkens rekening mee houden. Wij mogen op school bijvoorbeeld geen wonden van leerlingen verzorgen van de directeur. Dat doet hij liever zelf om alle risico te vermijden. Nele en Jelle vinden het stom dat ze allebei haar bloed op hun handen hebben gehad, maar een kind in nood help je zonder nadenken. In het begin kon het meisje niet slikken, en kreeg ze van ons ijsjes te eten. Op zich was het een feest en ze moest het van ons dan ook stiekem opeten buiten het oog van alle andere kinderen, maar voor haar was het een strijd. Vijf happen ijs was een overwinning. Ze is wel telkens mee komen spelen en vandaag zagen we voor het eerst terug een spontane glimlach op haar gezicht. Missie geslaagd!
We hebben nog enkele drukke dagen voor de boeg en we zijn blij dat we onszelf op woensdag vrij geven. Gisteren zijn we naar Wassini Island geweest om te gaan snorkelen en we hebben zelfs het geluk gehad de dolfijnen in open water te zien. Een heerlijk rustpunt in een drukke week! Hoewel een rustpunt.....Voor Elien was het heerlijk dobberen op een woelige zee, voor Nele was het overboord hangen en de vissen voederen….Elien kreeg zowaar medelijden. Nele was wel niet de enige: Phaedra, Lotte, Jelle en Kaat zagen ook maar bleek rond hun neus en zij hebben de vissen ook een feestmaal bezorgd. Ondertussen staan de foto’s van het dorp, de safari en de laatste schooldag ook online dus je kan beelden plakken op wat je leest!
maandag, augustus 01, 2011
Wat zijn we klein en nietig...
We zijn sinds gisteren terug van ons safariavontuur en het was geweldig. Het was een heel welkome afwisseling en het deed ongelooflijk veel deugd. We zijn voor drie dagen naar Tsavo National Park getrokken. Tsavo is een park waar de gidsen echt op zoek moeten gaan naar dieren. Het is groot en bebost, dus het is niet altijd even gemakkelijk. Onze safarigenoten, een arrogant Italiaans koppel, waren dan ook absoluut niet onder de indruk en konden alleen maar slapen of zeuren over het feit dat ze honger hadden, dat ze naar de lodge wilden en wanneer de gids nu eindelijk een leeuw ging tonen want er waren volgens hun geen dieren in het hele park. Ze beschuldigden de gids als het ware dat hij niet in staat was om dieren te vinden en dat zijn radio niet deftig werkte. Hij kon er volgens hen niets van en dat was heel erg jammer want de man deed echt zijn best. Hij stond ook de hele tijd in verbinding met ander gidsen dus als iemand iets spotte, ging hij als een gek ernaartoe rijden. We waren het zo beu dat we na een tijd aan de Italiaan gevraagd hebben waarom hij in godsnaam op safari was in Tsavo en niet ergens anders waar je bijna de zekerheid hebt dat je dieren ziet…Hij verpestte echt een deel van onze trip omdat de gids ook zijn gezeur beu was dat hij gewoon zijn tour afbrak. Ach ja, we hebben het voor de rest niet aan ons hart laten komen en we hebben genoten van de natuur, de luxe in de lodge en de wilde dieren.
We zijn begonnen in Tsavo West, een park waar olifanten, zebra’s, giraffen, impala’s, neushoorns….leven. De eerste olifant was fantastisch. We kregen een overweldigend en kinderlijk blij gevoel.
“Waauw, een olifant en niet in de zoo, maar in het wild…een échte olifant.”
We hebben uiteindelijk heel veel olifanten gezien, maar ze bleven imponeren. We hebben ook kuddes zebra’s gezien, in grote trek, op zoek naar water. Tal van giraffen zijn ons pad gekruist, impala’s, struisvogels, tiki tiki's, gazellen.... Een zeldzame mannelijke “Koedoe” (?) hebben we ook gespot en veel vogels. Tsavo West staat bekend om zijn neushoorngebied, maar deze gaf helaas niet thuis. Hij was misschien naar het feestje van de leeuwenkoning. De gids kon hem niet te pakken krijgen en blijkbaar was het ook al dagen geleden dat er één gezien was. Ok, geen big five dan, maar dan hoopten we op vier van de vijf. De leeuw had zich ook al een paar dagen niet laten zien, dus dat ging volgens de gids ook moeilijk worden. Buffels zouden we zéker te zien krijgen, het luipaard toont zichzelf zelden in Tsavo en olifanten waren er meer dan voldoende aangezien Tsavo de hoogste concentratie olifanten heeft. Toch al één op vijf!
We zijn begonnen in Tsavo West, een park waar olifanten, zebra’s, giraffen, impala’s, neushoorns….leven. De eerste olifant was fantastisch. We kregen een overweldigend en kinderlijk blij gevoel.
“Waauw, een olifant en niet in de zoo, maar in het wild…een échte olifant.”
We hebben uiteindelijk heel veel olifanten gezien, maar ze bleven imponeren. We hebben ook kuddes zebra’s gezien, in grote trek, op zoek naar water. Tal van giraffen zijn ons pad gekruist, impala’s, struisvogels, tiki tiki's, gazellen.... Een zeldzame mannelijke “Koedoe” (?) hebben we ook gespot en veel vogels. Tsavo West staat bekend om zijn neushoorngebied, maar deze gaf helaas niet thuis. Hij was misschien naar het feestje van de leeuwenkoning. De gids kon hem niet te pakken krijgen en blijkbaar was het ook al dagen geleden dat er één gezien was. Ok, geen big five dan, maar dan hoopten we op vier van de vijf. De leeuw had zich ook al een paar dagen niet laten zien, dus dat ging volgens de gids ook moeilijk worden. Buffels zouden we zéker te zien krijgen, het luipaard toont zichzelf zelden in Tsavo en olifanten waren er meer dan voldoende aangezien Tsavo de hoogste concentratie olifanten heeft. Toch al één op vijf!
Een bijzonder indrukwekkend moment op onze eerste safaridag was één van de eerste kuddes olifanten die we zagen en die letterlijk ons pad kruisten. Ze waren met een stuk of tien en waren onderweg naar de waterpoel. We dwongen de gids om te blijven staan – ook al wilde de Italiaan doorrijden – en ze zijn op enkele meters van onze auto de baan overgestoken. Prachtig en dan krijg je een heel klein gevoel als mens. Dat gevoel is trouwens regelmatig teruggekomen. De lodge in Tsavo West was super gelegen: op een dalflank met uitzicht over de hele vallei en over een drinkplaats van de dieren. ’s Avonds werd er dan ook een spot aangestoken boven de drinkplaats. Je kan uren blijven kijken naar de verschillende dieren (daar vooral olifanten) die hun dorst kwamen lessen. Uitgeput van de heenreis (die toch een paar uur duurde) en de hobbelende safaribus zijn we in de douche gesprongen en …… warm water. We beseften tot die eerste warme douche niet hoe hard we dat gemist hadden. We zijn allebei een half uur onder de warmwaterstraal blijven staan…..heerlijk heerlijk heerlijk! Na een maaltijd en Masai- verhalen rond het kampvuur kropen we voldaan ons bed in. Om elf uur ging de stroom uit en was alles donker. Honderden sterren boven ons hoofd en in de verte een brul van een leeuw en getrompetter van de olifanten. Onbeschrijflijk en overweldigend.
De volgende ochtend hebben we een nieuwe trip door Tsavo West gemaakt om dan over te steken naar Tsavo East. We hadden nog steeds maar één op vijf.
Tsavo East is een heel ander gebied. Het ligt aan de andere kant van de spoorlijn – waar de leeuwen bij de bouw ervan honderden arbeiders hebben opgevreten. (De naam Tsavo betekent ook ‘man-eating lion’.) Het oostelijk gedeelte van het park is veel minder bebost dan Tsavo West. Je kon dus veel verder kijken en je kreeg echt het savannelandschap zoals je op foto’s ziet. Elien heeft dan ook fantastisch didactisch materiaal om te tonen in haar aardrijkskundelessen.
De Italiaan werd in zijn lodge afgezet en we kregen een korte privérit door het park van onze gids. Hij vroeg ons toen ook om vooraan in het busje te komen zitten en de Italiaan te laten voor wat hij was. Zo gezegd zo gedaan. Hij bracht ons tot ons tentenkamp en we spraken af voor een volgende rit. Onze tweede verblijfplaats was dus een tent. Een luxetent weliswaar, maar toch een tent, met zeil en ritsen en al. We werden gewaarschuwd de tent steeds goed te sluiten want de ‘baboons’ stelen alles wat ze in hun handen krijgen. Onze tent lag op twintig meter van een drinkplas en er liepen tal van apen en hertachtigen rond. Super leuk om aapjes op je terras te hebben!
Quote Nele: “Elien, maf hé, we lopen met onze tetten bloot in een tent in Tsavo met apen op het terras.”
Maf is inderdaad een juiste omschrijving, zéker door de geluiden van ’s nachts. In West hadden we ’s nachts het gebrul van een leeuw gehoord, maar dat was op 2 km afstand. We zijn in East allebei wakker geschrokken van leeuwengebrul en –gesnuif en het leek wel naast onze oren! We lagen toch even te bibberen in ons bed want ja….een leeuw houdt zo’n tentzeil niet tegen hé! We beseften ook pas ’s morgens dat de leeuw waarschijnlijk écht letterlijk naast ons oor gebruld heeft. Elien keek naar buiten en schrok zich een hoedje! Vijftien olifanten op vijftien meter die aan het drinken waren…Nele geloofde haar niet en plofte terug neer in bed “laat me nog vijf minuten doen”. Maar ze moest van Elien komen kijken dus kwam ze dik tegen haar zin uit bed. Viel dat even mee! Super leuk om vijftien olifanten op vijftien meter om 06u00 te zien….maf maf maf.
Onze trip door het park was vruchtbaarder dan in West. We hebben nog meer zebra’s en giraffen gezien (wat zijn dat toch mooie dieren!) en nog meer impala’s. Plots begon de gids gas te geven en bracht hij ons tot 3 jachtluipaarden, de snelste der dieren. Blijkbaar was het zeldzaam dat je er drie te zien kreeg, dus hij was helemaal trots dat hij ons dat kon tonen. Mooi mooi mooi! Daarna kon hij ons ook eindelijk tot bij twee leeuwen brengen. “Look, two lions on honeymoon”, een verliefd paartje dus….Vanuit de verte hebben we ook twee buffels gezien. Conclusie: drie op vijf. Goed zo. Da’s mooi, maar we hadden uiteraard vijf op vijf gewild.
Het is heel vreemd dat we niet meer buffels te zien hebben gekregen, maar blijkbaar was het al zo lang te droog in het gebied, dat alle dieren weg waren getrokken, op zoek naar water. De gids vond dat hij ons te weinig kon tonen, maar wij waren niet minder onder de indruk. We waren ook geïmponeerd door het feit dat je aan een waterpoel tot acht soorten dieren naast elkaar ziet drinken. Zo vreedzaam en wonderlijk om te zien! We waren helemaal tevreden!
We hebben ook honderden foto’s getrokken, maar je kan blijven trekken…..We hebben ons vooral gerealiseerd dat er wonderlijke plaatsen op aarde zijn en dat we ongelooflijk gelukkig en dankbaar mogen zijn dat we daar toch maar even konden zijn. Ongelooflijk gewoon en eigenlijk niet te omvatten. We voelden ons klein, nietig en gelukkig.
Om af te sluiten … een quote die we aan de ingang van Tsavo East tegenkwamen:
“In the middle of a great wilderness, full of wild beasts, such as rhinoceros, buffaloes and elephants, we slept beneath thorn bushes….” (Johann Ludwig Krapf, German explorer, 1848)
woensdag, juli 27, 2011
Tomaten en speelpleinwerking
Ondertussen zijn we al halverwege de tweede week en we hebben nog steeds geen ‘update’ gegeven…
Eerst en voor al een paar quotes van de vrijwilligers hier:
“Amai, wij gaan veel tomaten moeten eten deze week…”
“…jaja, en ze bidden dan vijf keer per dag tot Mokka…”
“…laat anders uw voeten lakken.”
Het is tot nu toe al een bewogen week geweest….Zondag hebben we een echte ‘toeristendagje’ gehad. Elien is samen met Riet, onze huisgenote, met haar luie kont en een boek op het strand gaan liggen. Elke beachboy die ons kwam storen in ons niets doen, heeft het geweten. Het was duidelijk dat we niet gestoord mochten worden, want we waren aan ons kleurtje aan het werken. Nele lag ondertussen in bed met buikkrampen. Zij heeft haar was (met de hánd) gedaan en voor de rest van de dag geen kik gegeven.
Op maandag kwamen 25 mensen uit België op bezoek. Ze kwamen langs op school om het project te bekijken en om van de omgeving te proeven en wat sfeer op te snuiven. Het feestcomité stond paraat om hen te ontvangen en de hele school was erbij betrokken: liedjes zingen en de bezoekers héél welkom heten. De bezoekers en de leerkrachten kregen pilau (een overheerlijk rijstgerecht) te eten en de leerlingen waren in de wolken. Het was feest! Helaas was er geen pilau voorzien voor de leerlingen dus sloegen de vrijwilligers de handen in elkaar om met ons sponsorgeld toch een feestje voor de leerlingen te voorzien. Morgen (donderdag dus) krijgen de leerlingen rijst met bonen (wat ze elke middag krijgen), een tomatenslaatje ( een extraatje) en een fruitsalade ( een extra extraatje). We verrassen hen ermee en we denken dat ze blij gaan zijn. Ze krijgen het immers niet iedere dag! We hadden alles geregeld met Katrien en Mr.James (directeur van de school) was ook akkoord. De leerlingen verdienden een extraatje en het is tegelijk een afscheidscadeautje van de vrijwillige leerkrachten – het schooljaar is namelijk ten einde dus moeten we ook afscheid nemen van de leerlingen. In eerste instantie werd er geen tomatensalade gegeven omdat de gevolgen niet te overzien zijn. Als je hier iets aan de mensen geeft, moet je heel goed nadenken over de eventuele gevolgen. Het mag geen gewoonte worden en je mag geen verwachtingspatroon creëren. De fruitsalade kreeg direct alle fiat, de tomaten niet. Heel stiekem waren de tomaten al besteld dus ons eerste gedachten was “ai , dan gaan we veel tomaten moeten eten deze week” (quote 1)…Hilariteit alom….Conclusie: de leerlingen krijgen ook tomaten te eten mits we heel duidelijk zeggen dat het van de vrijwilligers komt en niet van de school. Maar daar maken we absoluut geen punt van, we gunnen het hen van harte!
Ondertussen zijn we ook heel hard de speelpleinwerking aan het voorbereiden. We krijgen hulp van Mariette (een Nederlandse vrijwilligster hier die een relatie heeft met Bimba, een Keniaan , en hier woont). Zij helpt en denkt enthousiast mee en is bereid om twee weken aan onze zijde te staan. Dank je wel, Mariette! Het programma staat zo goed als op punt en de aanmeldingsformulieren waren vorige week al uitgedeeld. We hebben de afgelopen twee dagen tripjes naar Ukunda gemaakt met de matatu, motorbike en de taxi om alle materiaal te gaan kopen. We hebben ook een KUBB-spel laten maken bij een schrijnwerker: drie KUBB-spelen voor de prijs van 4300 Keniaanse Shilling (ongeveer 35 euro). Een koopje dus J!
Vandaag (woensdag) zijn we gestart met een heerlijke brunch in de strandbar. Samen met de andere vrijwilligers en de vrijwilligers van de buren (Kebene) zijn we gaan ontbijten op het strand onder een bewolkte Keniaanse hemel. Desalniettemin was het fantastisch en bijzonder uitgebreid. In de namiddag zijn we heel Ukunda rondgegaan om ons sponsorgeld op een heel nuttige manier te besteden: knutselmateriaal voor onze speelpleinwerking. We hebben alles gevonden wat we nodig hebben: ballonnen, touw, lijm, verf, …. Noem maar op. Het was wel een avontuur hoor! Coloured paper kenden ze niet. Nele draait wat rond in de winkel en ziet er een rol gekleurd papier liggen. De winkelierster wist dus duidelijk niet wat we bedoelden. Na veel vijven en zessen hebben we dus alles bij elkaar gesprokkeld. Het winkelen alleen al was een avontuur op zich! Je moet hier ook overal afdingen en onderhandelen om de beste prijs te krijgen.
Ondertussen hebben we ons ook bezig gehouden met het regelen van onze safari die uitgesteld is….Normaal zouden we morgen gaan, maar dat gaat niet door. De man zei maandag, maar daar waren wij niet mee akkoord aangezien maandag de speelpleinwerking start. We gaan vrijdag.
Voor de speelpleinwerking hebben we ondertussen 50 ingeschrevenen…..Stel je voor dat ze allemaal zouden komen opdagen…..Fantastisch toch?
Het sponsorgeld wordt ook goed besteed. De muur, de speelpleinwerking, schoolboeken, de feestmaaltijd morgen en een extra bonus voor de leerkrachten….Alles wordt heel hartelijk ontvangen en ze zijn super dankbaar. We denken goed na over wat we met het geld willen doen en de pleinwerking krijgt alle voorrang!
We houden jullie op de hoogte!
Kwaheri!
Eerst en voor al een paar quotes van de vrijwilligers hier:
“Amai, wij gaan veel tomaten moeten eten deze week…”
“…jaja, en ze bidden dan vijf keer per dag tot Mokka…”
“…laat anders uw voeten lakken.”
Het is tot nu toe al een bewogen week geweest….Zondag hebben we een echte ‘toeristendagje’ gehad. Elien is samen met Riet, onze huisgenote, met haar luie kont en een boek op het strand gaan liggen. Elke beachboy die ons kwam storen in ons niets doen, heeft het geweten. Het was duidelijk dat we niet gestoord mochten worden, want we waren aan ons kleurtje aan het werken. Nele lag ondertussen in bed met buikkrampen. Zij heeft haar was (met de hánd) gedaan en voor de rest van de dag geen kik gegeven.
Op maandag kwamen 25 mensen uit België op bezoek. Ze kwamen langs op school om het project te bekijken en om van de omgeving te proeven en wat sfeer op te snuiven. Het feestcomité stond paraat om hen te ontvangen en de hele school was erbij betrokken: liedjes zingen en de bezoekers héél welkom heten. De bezoekers en de leerkrachten kregen pilau (een overheerlijk rijstgerecht) te eten en de leerlingen waren in de wolken. Het was feest! Helaas was er geen pilau voorzien voor de leerlingen dus sloegen de vrijwilligers de handen in elkaar om met ons sponsorgeld toch een feestje voor de leerlingen te voorzien. Morgen (donderdag dus) krijgen de leerlingen rijst met bonen (wat ze elke middag krijgen), een tomatenslaatje ( een extraatje) en een fruitsalade ( een extra extraatje). We verrassen hen ermee en we denken dat ze blij gaan zijn. Ze krijgen het immers niet iedere dag! We hadden alles geregeld met Katrien en Mr.James (directeur van de school) was ook akkoord. De leerlingen verdienden een extraatje en het is tegelijk een afscheidscadeautje van de vrijwillige leerkrachten – het schooljaar is namelijk ten einde dus moeten we ook afscheid nemen van de leerlingen. In eerste instantie werd er geen tomatensalade gegeven omdat de gevolgen niet te overzien zijn. Als je hier iets aan de mensen geeft, moet je heel goed nadenken over de eventuele gevolgen. Het mag geen gewoonte worden en je mag geen verwachtingspatroon creëren. De fruitsalade kreeg direct alle fiat, de tomaten niet. Heel stiekem waren de tomaten al besteld dus ons eerste gedachten was “ai , dan gaan we veel tomaten moeten eten deze week” (quote 1)…Hilariteit alom….Conclusie: de leerlingen krijgen ook tomaten te eten mits we heel duidelijk zeggen dat het van de vrijwilligers komt en niet van de school. Maar daar maken we absoluut geen punt van, we gunnen het hen van harte!
Ondertussen zijn we ook heel hard de speelpleinwerking aan het voorbereiden. We krijgen hulp van Mariette (een Nederlandse vrijwilligster hier die een relatie heeft met Bimba, een Keniaan , en hier woont). Zij helpt en denkt enthousiast mee en is bereid om twee weken aan onze zijde te staan. Dank je wel, Mariette! Het programma staat zo goed als op punt en de aanmeldingsformulieren waren vorige week al uitgedeeld. We hebben de afgelopen twee dagen tripjes naar Ukunda gemaakt met de matatu, motorbike en de taxi om alle materiaal te gaan kopen. We hebben ook een KUBB-spel laten maken bij een schrijnwerker: drie KUBB-spelen voor de prijs van 4300 Keniaanse Shilling (ongeveer 35 euro). Een koopje dus J!
Vandaag (woensdag) zijn we gestart met een heerlijke brunch in de strandbar. Samen met de andere vrijwilligers en de vrijwilligers van de buren (Kebene) zijn we gaan ontbijten op het strand onder een bewolkte Keniaanse hemel. Desalniettemin was het fantastisch en bijzonder uitgebreid. In de namiddag zijn we heel Ukunda rondgegaan om ons sponsorgeld op een heel nuttige manier te besteden: knutselmateriaal voor onze speelpleinwerking. We hebben alles gevonden wat we nodig hebben: ballonnen, touw, lijm, verf, …. Noem maar op. Het was wel een avontuur hoor! Coloured paper kenden ze niet. Nele draait wat rond in de winkel en ziet er een rol gekleurd papier liggen. De winkelierster wist dus duidelijk niet wat we bedoelden. Na veel vijven en zessen hebben we dus alles bij elkaar gesprokkeld. Het winkelen alleen al was een avontuur op zich! Je moet hier ook overal afdingen en onderhandelen om de beste prijs te krijgen.
Ondertussen hebben we ons ook bezig gehouden met het regelen van onze safari die uitgesteld is….Normaal zouden we morgen gaan, maar dat gaat niet door. De man zei maandag, maar daar waren wij niet mee akkoord aangezien maandag de speelpleinwerking start. We gaan vrijdag.
Voor de speelpleinwerking hebben we ondertussen 50 ingeschrevenen…..Stel je voor dat ze allemaal zouden komen opdagen…..Fantastisch toch?
Het sponsorgeld wordt ook goed besteed. De muur, de speelpleinwerking, schoolboeken, de feestmaaltijd morgen en een extra bonus voor de leerkrachten….Alles wordt heel hartelijk ontvangen en ze zijn super dankbaar. We denken goed na over wat we met het geld willen doen en de pleinwerking krijgt alle voorrang!
We houden jullie op de hoogte!
Kwaheri!
zondag, juli 24, 2011
Indische Amerikanen in Kenia
Je houdt het niet voor mogelijk, maar gisteren tijdens een avondje uit, zijn we de Indische Amerikaan (die naar een Indische huwelijk kwam in Kenia) tegen het lijf gelopen! We waren hem al een keer tegengekomen toen we vier uur moesten overbruggen in Nairobi.
We hebben een geweldige avond gehad: uit eten in de 'The African Pot', overheerlijke Afrikaanse keuken en daarna gaan dansen in de strandbar. En dan blijkt nogmaals in wat voor een kleine wereld we leven....De Indische Amerikaan!
Wij gaan van onze zondag genieten!
We hebben een geweldige avond gehad: uit eten in de 'The African Pot', overheerlijke Afrikaanse keuken en daarna gaan dansen in de strandbar. En dan blijkt nogmaals in wat voor een kleine wereld we leven....De Indische Amerikaan!
Wij gaan van onze zondag genieten!
zaterdag, juli 23, 2011
De muur, kebene en umba-time
De speelpleinwerking begint vorm te krijgen! Onze flyers en inschrijfformulieren zijn klaar en gisteren heeft Ruben, een dorpsbewoner en de ascari (= nachtwaker) van Rainbow, ons rondgeleid in het dorp. Hij stelde ons bij iedereen voor waar potentiële pleinwerkers woonden en daar konden we dus onze flyers achterlaten. We hebben er heel wat kunnen uitdelen, laten we hopen op een talrijke opkomst ...
Het dorp, Maweni, was uiteraard opnieuw een belevenis. Het dorp is veel groter dan we gedacht hadden en alleen zouden we verloren lopen tussen het gras en op alle verschillende paadjes. Je slaat een pad in (dat eigenlijk zelfs geen pad lijkt) en plots zie je tussen de struiken een rieten dak met bijhorende muren en grond, een hutje dus. De mensen waren vriendelijk en nodigden ons trots uit en gaven ons een rondleiding die nooit lang duurde omdat de huizen slechts kleine hutten zijn met een laken als scheidingswand. Ze vroegen ook de hele tijd of we geen foto wilden nemen. Ze leken het bijna een belediging te vinden als we geen foto trokken....dat gaf ons een beetje een dubbel gevoel dus trokken we schuldbewust onze zoveelste foto.
In de namiddag zijn we 'onze muur' gaan bekijken en de werken schieten goed op! De aannemer moest wel lachen toen hij hoorde dat twee dames - die nog nooit een baksteen van dichtbij gezien hebben - mee zouden helpen. Hij heeft ons aanbod vriendelijk en al lachend doch direct afgewezen. We mochten op alle momenten komen kijken, maar het echte bouwen moesten we maar aan vakmensen overlaten...Misschien is dit inderdaad niet zo'n slecht idee als ze tenminste willen dat de muur volgend jaar nog rechtstaat. In elk geval: we zijn blij dat ze zo snel begonnen zijn. Blijkbaar is dat in Kenia niet altijd evident.
Onze safari is ondertussen ook geboekt. Donderdag vertrekken we om 06u30 naar Tsavo East en Tsavo West om daar - hopelijk - de 'big five' te zien te krijgen. Blijkbaar moet je hier toch wel een gezonde dosis geluk hebben, dus met z'n allen duimen is de boodschap!
Gisterenavond zijn we gaan eten in Kebene, het weeshuis naast onze vrijwilligerswoning. Wat een belevenis! De kinderen zijn zo onschuldig, gelukkig, zorgeloos en vrij.... Het nadeel van eten in een weeshuis is uiteraard dat je moet eten wat er op je bord ligt. Gisterenavond stond ugali en een soort spinazie (de naam schiet me niet te binnen) op het menu. De Swahili keuken is over het algemeen lekker, maar ugali is toch niet meteen ons ding...De kinderen krijgen dit 4 tot 5 maal per week te eten en schijnt heel voedzaam te zijn. Het vult alleszins de maag! Ugali is een soort maisdeeg dat je met je handen eet. Het valt moeilijk te omschrijven, maar het smaakt in ieder geval niet erg af. De 'spinazie' is een gezouten bladgroente waartussen je enkele aardappelen en stukjes vlees vindt. Nele heeft met héél veel moeite haar bord leeggegeten. Elien vond het nog best te pruimen, maar zou het toch ook geen drie keer na elkaar op haar bord moeten krijgen.
Na het eten is het in Kebene umba-time. Kenianen zijn erg gelovige mensen en bidden met heel hun hart en ziel tot God. Umba-time is een bezinningsmoment waarbij gebeden wordt en waarbij korte stukken uit het Nieuwe Testamant worden voorgelezen. Dit gaat gepaard met zingen, dansen en nog meer bidden en God bedanken voor alles (zelfs voor hun (corrupte) regering). Het was een heel intens moment en we waren echt onder de indruk. Je zou er bijna spontaan van beginnen bidden. Daarna was het feest om het weekend in te zetten. De kinderen zetten muziek op en dansten erop los tot het bedtijd was. Het is gisteren nog maar eens bewezen....Afrikanen kunnen elk lichaamsdeel apart bewegen op de maat van de muziek en schudden alles los wat er los te schudden valt zonder een 'show' te verkopen. Ze hebben stuk voor stuk het ritme in hun lichaam en in hun genen zitten en als het dan nog kleine kinderen zijn die er voor de 100% voor gaan, is het al helemaal aandoenlijk. Prachtig om te zien en te voelen!
We hebben onze avond afgesloten met een gezellig wijntje onder een Keniaanse sterrenhemel.
Op naar week 2!
Kwaheri,
Elien en Nele
Het dorp, Maweni, was uiteraard opnieuw een belevenis. Het dorp is veel groter dan we gedacht hadden en alleen zouden we verloren lopen tussen het gras en op alle verschillende paadjes. Je slaat een pad in (dat eigenlijk zelfs geen pad lijkt) en plots zie je tussen de struiken een rieten dak met bijhorende muren en grond, een hutje dus. De mensen waren vriendelijk en nodigden ons trots uit en gaven ons een rondleiding die nooit lang duurde omdat de huizen slechts kleine hutten zijn met een laken als scheidingswand. Ze vroegen ook de hele tijd of we geen foto wilden nemen. Ze leken het bijna een belediging te vinden als we geen foto trokken....dat gaf ons een beetje een dubbel gevoel dus trokken we schuldbewust onze zoveelste foto.
In de namiddag zijn we 'onze muur' gaan bekijken en de werken schieten goed op! De aannemer moest wel lachen toen hij hoorde dat twee dames - die nog nooit een baksteen van dichtbij gezien hebben - mee zouden helpen. Hij heeft ons aanbod vriendelijk en al lachend doch direct afgewezen. We mochten op alle momenten komen kijken, maar het echte bouwen moesten we maar aan vakmensen overlaten...Misschien is dit inderdaad niet zo'n slecht idee als ze tenminste willen dat de muur volgend jaar nog rechtstaat. In elk geval: we zijn blij dat ze zo snel begonnen zijn. Blijkbaar is dat in Kenia niet altijd evident.
Onze safari is ondertussen ook geboekt. Donderdag vertrekken we om 06u30 naar Tsavo East en Tsavo West om daar - hopelijk - de 'big five' te zien te krijgen. Blijkbaar moet je hier toch wel een gezonde dosis geluk hebben, dus met z'n allen duimen is de boodschap!
Gisterenavond zijn we gaan eten in Kebene, het weeshuis naast onze vrijwilligerswoning. Wat een belevenis! De kinderen zijn zo onschuldig, gelukkig, zorgeloos en vrij.... Het nadeel van eten in een weeshuis is uiteraard dat je moet eten wat er op je bord ligt. Gisterenavond stond ugali en een soort spinazie (de naam schiet me niet te binnen) op het menu. De Swahili keuken is over het algemeen lekker, maar ugali is toch niet meteen ons ding...De kinderen krijgen dit 4 tot 5 maal per week te eten en schijnt heel voedzaam te zijn. Het vult alleszins de maag! Ugali is een soort maisdeeg dat je met je handen eet. Het valt moeilijk te omschrijven, maar het smaakt in ieder geval niet erg af. De 'spinazie' is een gezouten bladgroente waartussen je enkele aardappelen en stukjes vlees vindt. Nele heeft met héél veel moeite haar bord leeggegeten. Elien vond het nog best te pruimen, maar zou het toch ook geen drie keer na elkaar op haar bord moeten krijgen.
Na het eten is het in Kebene umba-time. Kenianen zijn erg gelovige mensen en bidden met heel hun hart en ziel tot God. Umba-time is een bezinningsmoment waarbij gebeden wordt en waarbij korte stukken uit het Nieuwe Testamant worden voorgelezen. Dit gaat gepaard met zingen, dansen en nog meer bidden en God bedanken voor alles (zelfs voor hun (corrupte) regering). Het was een heel intens moment en we waren echt onder de indruk. Je zou er bijna spontaan van beginnen bidden. Daarna was het feest om het weekend in te zetten. De kinderen zetten muziek op en dansten erop los tot het bedtijd was. Het is gisteren nog maar eens bewezen....Afrikanen kunnen elk lichaamsdeel apart bewegen op de maat van de muziek en schudden alles los wat er los te schudden valt zonder een 'show' te verkopen. Ze hebben stuk voor stuk het ritme in hun lichaam en in hun genen zitten en als het dan nog kleine kinderen zijn die er voor de 100% voor gaan, is het al helemaal aandoenlijk. Prachtig om te zien en te voelen!
We hebben onze avond afgesloten met een gezellig wijntje onder een Keniaanse sterrenhemel.
Op naar week 2!
Kwaheri,
Elien en Nele
donderdag, juli 21, 2011
Ukunda
Even een update...de foto's volgen nog. Momenteel is Nele buiten met onze buren aan 't verbroederen. De buren zijn ook Belgische vrijwilligers die een aantal weken/maanden in de kebene (weeshuis) werken. We zijn gezellig de nationale feestdag aan het vieren.
De tijd vliegt hier vooruit, ook doen we alles op z'n Keniaans (polle polle...rustig aan). Gisteren zijn we naar Ukunda getrokken. Mariette is een Nederlandse vrouw die een relatie heeft met Bimba, een Keniaan. Zij werkt ook op school en in de kebene. Ze was zo vriendelijk om onze gids in Ukunda te zijn.
Om in Ukunda te geraken, hebben we verschillende opties. Ofwel nemen we de taxi, gaan we te voet of we nemen de matatu. Wij kiezen meestal voor de matatu. Dit is eigenlijk het openbare vervoer: een grote taxibus waar zoveel mogelijk mensen tegelijk in kruipen. Het kost ons slechts 50 shilling tot in Ukunda (=0.5 euro) dus dit is de goedkoopste oplossing en telkens een heus avontuur! In Ukunda aangekomen, heeft Mariette ons mee uit 'shoppen' genomen. De winkelstraat valt met niets te vergelijken! Een straat is hier een modderpoel of net heel stoffig, de winkels zijn krotjes/hutjes en de mensen kunnen opdringerig zijn. Heel vreemd allemaal en je ruikt ook heel veel verschillende dingen. Sommige mannen blijven je achtervolgen om die halve euro die ze hebben te wisselen in Keniaanse shilling, anderen lokken je de winkeltjes binnen en geven je de 'Mzungu'prijs (= prijs voor blanken) dus dan kunnen we afdingen.
Mariette heeft ons ook meegenomen naar een aantal mensen die ze ondertussen kent. We zijn ergens een steegje ingelopen en kwamen terecht bij een familie: oma, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze wonen met z'n allen in een stenen huis dat onderverdeeld is in kleine kamertjes. Dit zijn in feite de 'appartementjes' waar ze met de hele familie wonen. Het was eigenlijk schrijnend om te zien, maar we waren heel welkom. Meteen werden alle beschikbare stoelen tevoorschijn getoverd en de drie maanden oude baby in onze handen geduwd...Het was een fijne ervaring! De foto's volgen uiteraard nog.
We zijn ook door het dorp, een buitenwijk van Ukunda, gewandeld naar het huis van Mariette en zij woont eigenlijk in luxe hoewel haar toilet ook maar een gat in de grond is. Het voelde heel vreemd om ook die kant van Kenia te zien en te voelen. Ik denk dat je dat als toerist niet zo goed voelt...ik weet het niet... Het was in ieder geval een heel bewogen dag die we hebben afgesloten in een restaurantje waar elk voor de volle 3 euro een koningsmaaltijd gegeten hebben (lokale gerechten).
Vandaag zijn we aan de opstart van onze speelpleinwerking begonnen, maar daarover later meer. Ze zijn ook begonnen aan de muur die we voor de school gaan metsen. Nu staat er een draad, maar ze zouden graag een muur hebben. Katrien haar motivatie is om het stof tegen te houden (de speelplaats en dus ook de klaslokalen zijn erg stoffig). James wil de muur om de nieuwsgierigheid van buitenaf aan te wakkeren. Ze zijn in ieder geval héél blij dat we de muur willen financieren en het is ook een ongelooflijk toeval dat ze vandaag al zijn begonnen. Er zijn drie 'aannemers' gecontacteerd en het varieerde tussen 1800 en 800 stenen... Heel erg grappig allemaal en moeilijk te omschrijven. Máár de muur komt er en we hebben nog geld genoeg over van onze inzameling om de kinderen tijdens de pleinwerking 's middags eten te kunnen geven en in de voormiddag wat 'porridge' (een maispapje). Wat een feest!
We houden jullie op de hoogte!
Groetjes,
Elien (en Nele)
De tijd vliegt hier vooruit, ook doen we alles op z'n Keniaans (polle polle...rustig aan). Gisteren zijn we naar Ukunda getrokken. Mariette is een Nederlandse vrouw die een relatie heeft met Bimba, een Keniaan. Zij werkt ook op school en in de kebene. Ze was zo vriendelijk om onze gids in Ukunda te zijn.
Om in Ukunda te geraken, hebben we verschillende opties. Ofwel nemen we de taxi, gaan we te voet of we nemen de matatu. Wij kiezen meestal voor de matatu. Dit is eigenlijk het openbare vervoer: een grote taxibus waar zoveel mogelijk mensen tegelijk in kruipen. Het kost ons slechts 50 shilling tot in Ukunda (=0.5 euro) dus dit is de goedkoopste oplossing en telkens een heus avontuur! In Ukunda aangekomen, heeft Mariette ons mee uit 'shoppen' genomen. De winkelstraat valt met niets te vergelijken! Een straat is hier een modderpoel of net heel stoffig, de winkels zijn krotjes/hutjes en de mensen kunnen opdringerig zijn. Heel vreemd allemaal en je ruikt ook heel veel verschillende dingen. Sommige mannen blijven je achtervolgen om die halve euro die ze hebben te wisselen in Keniaanse shilling, anderen lokken je de winkeltjes binnen en geven je de 'Mzungu'prijs (= prijs voor blanken) dus dan kunnen we afdingen.
Mariette heeft ons ook meegenomen naar een aantal mensen die ze ondertussen kent. We zijn ergens een steegje ingelopen en kwamen terecht bij een familie: oma, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze wonen met z'n allen in een stenen huis dat onderverdeeld is in kleine kamertjes. Dit zijn in feite de 'appartementjes' waar ze met de hele familie wonen. Het was eigenlijk schrijnend om te zien, maar we waren heel welkom. Meteen werden alle beschikbare stoelen tevoorschijn getoverd en de drie maanden oude baby in onze handen geduwd...Het was een fijne ervaring! De foto's volgen uiteraard nog.
We zijn ook door het dorp, een buitenwijk van Ukunda, gewandeld naar het huis van Mariette en zij woont eigenlijk in luxe hoewel haar toilet ook maar een gat in de grond is. Het voelde heel vreemd om ook die kant van Kenia te zien en te voelen. Ik denk dat je dat als toerist niet zo goed voelt...ik weet het niet... Het was in ieder geval een heel bewogen dag die we hebben afgesloten in een restaurantje waar elk voor de volle 3 euro een koningsmaaltijd gegeten hebben (lokale gerechten).
Vandaag zijn we aan de opstart van onze speelpleinwerking begonnen, maar daarover later meer. Ze zijn ook begonnen aan de muur die we voor de school gaan metsen. Nu staat er een draad, maar ze zouden graag een muur hebben. Katrien haar motivatie is om het stof tegen te houden (de speelplaats en dus ook de klaslokalen zijn erg stoffig). James wil de muur om de nieuwsgierigheid van buitenaf aan te wakkeren. Ze zijn in ieder geval héél blij dat we de muur willen financieren en het is ook een ongelooflijk toeval dat ze vandaag al zijn begonnen. Er zijn drie 'aannemers' gecontacteerd en het varieerde tussen 1800 en 800 stenen... Heel erg grappig allemaal en moeilijk te omschrijven. Máár de muur komt er en we hebben nog geld genoeg over van onze inzameling om de kinderen tijdens de pleinwerking 's middags eten te kunnen geven en in de voormiddag wat 'porridge' (een maispapje). Wat een feest!
We houden jullie op de hoogte!
Groetjes,
Elien (en Nele)
dinsdag, juli 19, 2011
Het schoolleven ...
Zoals jullie kunnen zien, hebben we tal van foto’s op de blog gezet…allemaal foto’s getrokken op school.
Maandag zijn we naar school gegaan. We kregen om te beginnen een rondleiding van Katrien, waarna ze ons heeft meegenomen naar het plaatselijke dorpje en de steengroeve. We hebben ook het genoegen gehad om de dorpsgek te ontmoeten. De dorpsgek is een jongeman die de hele tijd rent omdat dit zijn ‘straf’ is. De plaatselijk ‘whitch’ heeft hem behekst omdat hij gestolen zou hebben, dus mijnheer moet de hele tijd lopen. Dit is tenminste het verhaal dat de ronde gaat.
Maandag zijn we naar school gegaan. We kregen om te beginnen een rondleiding van Katrien, waarna ze ons heeft meegenomen naar het plaatselijke dorpje en de steengroeve. We hebben ook het genoegen gehad om de dorpsgek te ontmoeten. De dorpsgek is een jongeman die de hele tijd rent omdat dit zijn ‘straf’ is. De plaatselijk ‘whitch’ heeft hem behekst omdat hij gestolen zou hebben, dus mijnheer moet de hele tijd lopen. Dit is tenminste het verhaal dat de ronde gaat.
Het dorp, Maweni, was een grote tegenstelling met het parelwitte strand en de hemelsblauwe Indische Oceaan! Het dorp bestaat niet uit stenen gebouwen, maar uit hutten samengesteld uit karton, plastic, ijzer en hout. Gaten in het plafond, niet groter dan een paar vierkante meter en een laken midden in de woning om de leefruimte en de slaapkamer te scheiden. De keuken bestaat uit enkele kookpotten op de grond en een houtvuur (een veredeld kampvuur) en de slaapkamer is een matras op de grond. Iedereen leeft, slaapt, praat, woont in dezelfde ruimte: grootouders, ouders, kinderen en andere familieleden. Het is eigenlijk schrijnend om met eigen ogen te zien en bijzonder confronterend. Toch lijken de mensen hun moed niet te verliezen en gaan ze lachend door het leven want om Mr.Ibrahim te citeren: “If you take it hard, it will be hard. If you take it easy, it is easy. Polle Polle.”
De steengroeve was ook indrukwekkend: een aantal mannen die de ziel uit hun ontblote bovenlijf werken en de hele dag stenen uit rotsblokken kappen. Stenen die ongeveer 400 shilling (= 4 euro) per vrachtwagen opbrengen. De foto’s hiervan volgen nog!
Maandagnamiddag zijn we dan begonnen aan ons schoolse leven. Mr.James (de headteacher) vertelde ons in het begin gewoon te observeren en de sfeer op school op te snuiven om te voelen en te weten te komen hoe alles werkt. Dit blijkt echter een onbegonnen zaak te zijn: niemand houdt zich aan lessenroosters of speeltijden! Heel bizar…niemand lijkt ook te weten welke les precies wanneer wordt gegeven.
De school bestaat uit 3 kleuterklassen vanaf 2 jaar en 8 studiejaren. In principe zijn de leerlingen tussen 2 en 14 jaar oud, maar de oudste blijkt ondertussen al 17 jaar te zijn. Naarmate de leerlingen ouder worden, dunnen de meisjes ook uit omdat ze thuis of in het sekstoerisme (dat hier opvallend aanwezig is, maar daarover later meer) ingeschakeld worden. De school is duur voor hen, dus zijn alle leerlingen de sponsors bijzonder dankbaar! In klas 1, 2 en 3 hebben ze de hele dag dezelfde leerkracht. Vanaf klas 4 hebben ze wisselende leerkrachten per vak. Op school krijgen ze onder andere Engels, wetenschappen, sociale wetenschappen, wiskunde, Swahili (hun moedertaal) en plastische opvoeding. Nele heeft wetenschapslessen gevolgd en Elien is sfeer gaan opsnuiven tijdens de creatieve les die gegeven werd door een andere vrijwilligster. Op vrijdagnamiddag gaan de leerlingen met z’n allen naar het strand om te sporten (jongens en meisjes gescheiden), wekelijks is er ook een debatclub, scouts en een georganiseerde parade om de vlag te hijsen en te groeten. Een hele andere aanpak dan bij ons en het valt écht niet te vergelijken!
Dinsdag hebben we opnieuw de hele dag op school doorgebracht. We zijn deze voormiddag begonnen met de bergruimte op te ruimen. Dit blijkt echter een werk van lange adem te zijn en het lijkt wel ‘dweilen met de kranen open’. De ruimte stond vol kartonnen dozen met geschonken spullen. Onze taak bestond eruit om de kleren te sorteren en alles netjes aan kant te zetten. De spinnen en dode beesten die uit de dozen kwamen, namen we er dan ook maar met veel ongenoegen bij (lees: zéker voor Nele!). Een kartonnen doos vol gips hebben we over kleinere, afsluitbare potten verdeeld met alle gevolgen van dien: van kop tot teen onder het witter poeder en met een bijna-stoflong tot gevolg. Gelukkig was daar ’s middags een (letterlijk) ijskoude douche (warme douches = onbekend) zodat we in de namiddag er opnieuw tegenaan konden. We hebben ’s namiddags terug enkele lessen bijgewoond en héél veel foto’s getrokken. Je kan uiteraard alle foto’s online bekijken.
We genieten van de sfeer op school en de kinderen zijn super aandoenlijk. We hebben heel veel indrukken opgedaan en het blijft moeilijk te omschrijven.
We weten nog steeds niet goed wat onze opdracht voor volgende week is. Het kan zijn dat we op school meedraaien, een muur metsen of gewoon de speelpleinwerking voorbereiden. Op safari gaan we alleszins. Morgen hebben we een vrije dag en gaan we Ukunda ontdekken. Ons internet is beperkt dus we proberen jullie om de twee dagen op de hoogte te houden. We hebben ook al telkens geluk gehad dat we geen powercut hadden tijdens ons internetmoment!
We blijven genieten en tot gauw!
Jambo!
De steengroeve was ook indrukwekkend: een aantal mannen die de ziel uit hun ontblote bovenlijf werken en de hele dag stenen uit rotsblokken kappen. Stenen die ongeveer 400 shilling (= 4 euro) per vrachtwagen opbrengen. De foto’s hiervan volgen nog!
Maandagnamiddag zijn we dan begonnen aan ons schoolse leven. Mr.James (de headteacher) vertelde ons in het begin gewoon te observeren en de sfeer op school op te snuiven om te voelen en te weten te komen hoe alles werkt. Dit blijkt echter een onbegonnen zaak te zijn: niemand houdt zich aan lessenroosters of speeltijden! Heel bizar…niemand lijkt ook te weten welke les precies wanneer wordt gegeven.
De school bestaat uit 3 kleuterklassen vanaf 2 jaar en 8 studiejaren. In principe zijn de leerlingen tussen 2 en 14 jaar oud, maar de oudste blijkt ondertussen al 17 jaar te zijn. Naarmate de leerlingen ouder worden, dunnen de meisjes ook uit omdat ze thuis of in het sekstoerisme (dat hier opvallend aanwezig is, maar daarover later meer) ingeschakeld worden. De school is duur voor hen, dus zijn alle leerlingen de sponsors bijzonder dankbaar! In klas 1, 2 en 3 hebben ze de hele dag dezelfde leerkracht. Vanaf klas 4 hebben ze wisselende leerkrachten per vak. Op school krijgen ze onder andere Engels, wetenschappen, sociale wetenschappen, wiskunde, Swahili (hun moedertaal) en plastische opvoeding. Nele heeft wetenschapslessen gevolgd en Elien is sfeer gaan opsnuiven tijdens de creatieve les die gegeven werd door een andere vrijwilligster. Op vrijdagnamiddag gaan de leerlingen met z’n allen naar het strand om te sporten (jongens en meisjes gescheiden), wekelijks is er ook een debatclub, scouts en een georganiseerde parade om de vlag te hijsen en te groeten. Een hele andere aanpak dan bij ons en het valt écht niet te vergelijken!
Dinsdag hebben we opnieuw de hele dag op school doorgebracht. We zijn deze voormiddag begonnen met de bergruimte op te ruimen. Dit blijkt echter een werk van lange adem te zijn en het lijkt wel ‘dweilen met de kranen open’. De ruimte stond vol kartonnen dozen met geschonken spullen. Onze taak bestond eruit om de kleren te sorteren en alles netjes aan kant te zetten. De spinnen en dode beesten die uit de dozen kwamen, namen we er dan ook maar met veel ongenoegen bij (lees: zéker voor Nele!). Een kartonnen doos vol gips hebben we over kleinere, afsluitbare potten verdeeld met alle gevolgen van dien: van kop tot teen onder het witter poeder en met een bijna-stoflong tot gevolg. Gelukkig was daar ’s middags een (letterlijk) ijskoude douche (warme douches = onbekend) zodat we in de namiddag er opnieuw tegenaan konden. We hebben ’s namiddags terug enkele lessen bijgewoond en héél veel foto’s getrokken. Je kan uiteraard alle foto’s online bekijken.
We genieten van de sfeer op school en de kinderen zijn super aandoenlijk. We hebben heel veel indrukken opgedaan en het blijft moeilijk te omschrijven.
We weten nog steeds niet goed wat onze opdracht voor volgende week is. Het kan zijn dat we op school meedraaien, een muur metsen of gewoon de speelpleinwerking voorbereiden. Op safari gaan we alleszins. Morgen hebben we een vrije dag en gaan we Ukunda ontdekken. Ons internet is beperkt dus we proberen jullie om de twee dagen op de hoogte te houden. We hebben ook al telkens geluk gehad dat we geen powercut hadden tijdens ons internetmoment!
We blijven genieten en tot gauw!
Jambo!
maandag, juli 18, 2011
Onze eerste indrukken ...
Jambo!
Ondertussen zijn we al twee dagen aan het genieten van Kenia, maar we zullen bij het begin beginnen.
Onze vlucht is goed verlopen. Na een paar lange vlieguren en een tussenstop in Kingali zijn we aangekomen in een winderig en koud Nairobi. Het was meteen duidelijk dat we in een ander werelddeel beland waren. De bagageband bleek stuk te zijn, dus hebben ze alle bagage op een andere band gezet. Nele haar koffer was geen probleem, maar die van Elien bleef achter. Wat bleek? Elien haar bagage stond nog eenzaam te wachten op zijn rechtmatige eigenaar op de stilstaande bagageband. Welkom in Afrika….
We zijn rond elf uur in Nairobi geland en hadden om zes uur ’s ochtends onze volgende vlucht naar Mombasa. Wachten en wakker blijven dus. Het was er (heel) koud en winderig, maar het gezelschap van een Indische Amerikaan die naar een Keniaans huwelijk in Mombasa ging, heeft de tijd gedood. De vlucht naar Mombasa hebben we niet bewust meegemaakt. Het opstijgen is aan onze neus voorbij gegaan omdat we meteen in slaap gevallen zijn. We hebben zelfs het ontbijt gemist. Stel je voor! Een uurtje later landden we in Mombasa. Moe en versuft zochten we naar onze chauffeur maar helaas vonden we die niet meteen. Een vriendelijke Keniaan heeft het mogen bekopen met een snauw van ons. Hij moest ons even gerust laten. In de verte zagen we dan toch een bordje met ‘Neila and Eilena’ dus dat kon niemand anders zijn dan onze chauffeur.
De 60 minuten durende rit van Mombasa naar Mawene (of Mawena, of Maweni) was een enorme cultuurshock. We hebben tijdens de rit geen woord gezegd, enkel elkaar af en toe aangestoten: “Heb je dat gezien?” “Kijk daar….” We waren niet meer in Europa, niets was zoals we het ooit verwachtten. Het is heel moeilijk te omschrijven hoe je je op dat moment voelt. Je ziet zoveel en je kan het nooit allemaal in je opnemen. Er hangt een gigantische billboard van Coca Cola, maar tegelijk zie je de mensen hun vuilnis op straat verbranden aan de ingang van hun ‘huisjes, hutjes, krotten…’ De tegenstelling was enorm.
Aangekomen in de vrijwilligerswoning zijn we verwelkomd door Katrien en haar echtgenoot, Danny. Ze vroegen of we nog energie over hadden om te gaan ontbijten. Dat was geen enkel probleem hoewel we uitgeput waren. Ze namen ons mee naar een idyllische beachbar op een parelwit strand en een hemelsblauwe Indische Oceaan. Er waren nog geen toeristen aanwezig. Het enige wat je zag was een bar, een strand, enkele kamelen en een overheerlijk ontbijt. Ze hebben ons kort wegwijs gemaakt en dan was tijd om bij te slapen. Na onze ‘powernap’ hebben we kennis gemaakt met onze huisgenoten die voor ons gekookt hadden. ’s Avonds hebben we dan ook kennis gemaakt met de vrijwilligers die in het weeshuis (Kebene) werken en zijn we met z’n allen op stap geweest. Over onze huisgenoten en de andere vrijwilligers krijg je later meer te horen.
Zondag was een heerlijke niets-doen-dag. We hebben uitgeslapen en zijn dan – gewapend met zonnecrème en een goed boek – naar het strand getrokken. De zonnecrème was in Nele haar geval al te laat, haar nek had de Keniaanse zon al goed voelen branden. We moeten er ook wel even bij zeggen dat het hier niet duur is. We hebben voor de volle 6 euro een hele namiddag gedronken en gegeten op het strand (lees: verse fruitsappen J). We zijn rond half zes teruggekeerd naar huis want om zes uur valt het donker als een deken op je en ze hebben ons ten strengste verboden om in het donker alleen rond te lopen. Dat doen we dus ook niet. Op tijd gaan slapen was de boodschap want op maandag (vandaag dus) zouden we kennis maken met de school en zou ons eigenlijke Kenia-avontuur beginnen.
Morgen krijgen jullie een uitgebreid verslag en fotoreportage te zien van de eerste schooldagen!
Wij genieten en vallen van de ene verbazing in de andere!
Groetjes,
Nele en Elien
Ondertussen zijn we al twee dagen aan het genieten van Kenia, maar we zullen bij het begin beginnen.
Onze vlucht is goed verlopen. Na een paar lange vlieguren en een tussenstop in Kingali zijn we aangekomen in een winderig en koud Nairobi. Het was meteen duidelijk dat we in een ander werelddeel beland waren. De bagageband bleek stuk te zijn, dus hebben ze alle bagage op een andere band gezet. Nele haar koffer was geen probleem, maar die van Elien bleef achter. Wat bleek? Elien haar bagage stond nog eenzaam te wachten op zijn rechtmatige eigenaar op de stilstaande bagageband. Welkom in Afrika….
We zijn rond elf uur in Nairobi geland en hadden om zes uur ’s ochtends onze volgende vlucht naar Mombasa. Wachten en wakker blijven dus. Het was er (heel) koud en winderig, maar het gezelschap van een Indische Amerikaan die naar een Keniaans huwelijk in Mombasa ging, heeft de tijd gedood. De vlucht naar Mombasa hebben we niet bewust meegemaakt. Het opstijgen is aan onze neus voorbij gegaan omdat we meteen in slaap gevallen zijn. We hebben zelfs het ontbijt gemist. Stel je voor! Een uurtje later landden we in Mombasa. Moe en versuft zochten we naar onze chauffeur maar helaas vonden we die niet meteen. Een vriendelijke Keniaan heeft het mogen bekopen met een snauw van ons. Hij moest ons even gerust laten. In de verte zagen we dan toch een bordje met ‘Neila and Eilena’ dus dat kon niemand anders zijn dan onze chauffeur.
De 60 minuten durende rit van Mombasa naar Mawene (of Mawena, of Maweni) was een enorme cultuurshock. We hebben tijdens de rit geen woord gezegd, enkel elkaar af en toe aangestoten: “Heb je dat gezien?” “Kijk daar….” We waren niet meer in Europa, niets was zoals we het ooit verwachtten. Het is heel moeilijk te omschrijven hoe je je op dat moment voelt. Je ziet zoveel en je kan het nooit allemaal in je opnemen. Er hangt een gigantische billboard van Coca Cola, maar tegelijk zie je de mensen hun vuilnis op straat verbranden aan de ingang van hun ‘huisjes, hutjes, krotten…’ De tegenstelling was enorm.
Aangekomen in de vrijwilligerswoning zijn we verwelkomd door Katrien en haar echtgenoot, Danny. Ze vroegen of we nog energie over hadden om te gaan ontbijten. Dat was geen enkel probleem hoewel we uitgeput waren. Ze namen ons mee naar een idyllische beachbar op een parelwit strand en een hemelsblauwe Indische Oceaan. Er waren nog geen toeristen aanwezig. Het enige wat je zag was een bar, een strand, enkele kamelen en een overheerlijk ontbijt. Ze hebben ons kort wegwijs gemaakt en dan was tijd om bij te slapen. Na onze ‘powernap’ hebben we kennis gemaakt met onze huisgenoten die voor ons gekookt hadden. ’s Avonds hebben we dan ook kennis gemaakt met de vrijwilligers die in het weeshuis (Kebene) werken en zijn we met z’n allen op stap geweest. Over onze huisgenoten en de andere vrijwilligers krijg je later meer te horen.
Zondag was een heerlijke niets-doen-dag. We hebben uitgeslapen en zijn dan – gewapend met zonnecrème en een goed boek – naar het strand getrokken. De zonnecrème was in Nele haar geval al te laat, haar nek had de Keniaanse zon al goed voelen branden. We moeten er ook wel even bij zeggen dat het hier niet duur is. We hebben voor de volle 6 euro een hele namiddag gedronken en gegeten op het strand (lees: verse fruitsappen J). We zijn rond half zes teruggekeerd naar huis want om zes uur valt het donker als een deken op je en ze hebben ons ten strengste verboden om in het donker alleen rond te lopen. Dat doen we dus ook niet. Op tijd gaan slapen was de boodschap want op maandag (vandaag dus) zouden we kennis maken met de school en zou ons eigenlijke Kenia-avontuur beginnen.
Morgen krijgen jullie een uitgebreid verslag en fotoreportage te zien van de eerste schooldagen!
Wij genieten en vallen van de ene verbazing in de andere!
Groetjes,
Nele en Elien
Abonneren op:
Posts (Atom)