We zijn tot het besef gekomen dat het niet gemakkelijk is om pleinwerking te organiseren in Kenia. Als we het ooit nog doen, moeten we de taal meester zijn … .
Maar daarover zo meteen meer… . We hebben ondertussen onze derde dag pleinwerking erop zitten en het werkt! De pleinwerking is georganiseerd voor de kinderen uit het dorp, dus onze kindjes zijn niet enkel leerlingen van Rainbow School. Vorige week zijn we met Mr.Ruben het dorp rondgegaan om iedereen uit te nodigen en uit te leggen wat we van plan waren, twee dagen later zijn we de inschrijvingen terug gaan ophalen en maandag werden we voor de leeuwen geworpen.
Wat een opkomst! We zijn maandag gestart met 50 kinderen en dat getal is min of meer constant gebleven. De leerlingen krijgen een porridge (maïspapje) om 10u en een voedzame lunch van ons. We dachten dat voor sommigen het eten in eerste instantie de reden was dat ze kwamen, maar desondanks vinden de kinderen het leuk en blijven ze met z’n allen komen! Bij momenten is het heel erg moeilijk. We hebben met de directeur afgesproken dat de kinderen die er om negen uur staan een naamkaartje krijgen en enkel zij krijgen ’s middags lunch. We moeten hard zijn en van ons hart een steen maken. Er staan vaak kleutertjes en kinderen te bedelen en te wenen voor lunch maar we mogen ze echt niets geven. Ons hart bloedt telkens zodanig dat we tegen Mrs.Fatuma gezegd hebben dat zij het maar moest uitleggen. We konden het echt niet. Dat gehuil van de kinderen gaat door merg en been….
We verdelen de groep in twee leeftijden: 5-8 jaar en 9-15 jaar. We starten elke dag met een 45-tal kinderen en in de namiddag zijn het er telkens een pak meer omdat er dan kinderen bijkomen die in de voormiddag bijlessen hebben en kinderen die pas in de namiddag aansluiten. De oudere kinderen verstaan goed Engels hoewel er daar nog vaak vertaald moet worden, maar de jonge kinderen verstaan ons heel slecht. De taalbarrière werkt soms op ons systeem en is heel vermoeiend. Mrs.Fatuma (=onderdirectrice) vertaalt gelukkig de belangrijkste dingen maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Maandag en dinsdag hebben we rond het thema dieren gewerkt. De kinderen hebben dierenmaskers gemaakt, puzzels opgelost om aan te tonen dat ze zo slim als apen zijn, olifantentikkertje gespeeld en eieren getekend en geschilderd. Het is prachtig om te zien dat je met eenvoudig materiaal zoals papier en kleurpotloden de kinderen zo blij kan maken. De spanning staat op hun gezichten te lezen als we hen uitleggen wat we gaan doen. Ze vinden het schitterend!
Maandag hebben we touwtje trek gedaan: jongens tegen meisjes, Wazungu (= blanken) tegen Kenianen, in groepjes opgedeeld… . Het had geen naam, ze kregen er niet genoeg van. Het was geweldig om te zien. Vandaag hebben we T-shirts beschilderd met de kleintjes. Ze waren bijzonder onder de indruk en trots op hun creaties. De ouderen hebben vandaag een ganzenbord gespeeld en ook zij waren gefascineerd. Tevens hebben we in de namiddag een dorpsspel georganiseerd. De kinderen moesten ons in het dorp komen zoeken en vijf verschillende gekleurde kaarten zoeken. Op de kaarten stonden cijfers, zoveel te hoger het cijfer, zoveel hoger je kon scoren. Het enthousiasme – ondanks de wolkbreuken – was enorm! (En met wolkbreuken bedoelen we ook écht wolkbreuken…De hemel viel naar beneden) De kinderen mochten pas op zoek gaan naar ons als iedereen goed en wel verstopt was. Het leuke was dat het hele dorp enthousiast meedeed. We mochten ons in hun huis verstoppen of op hun mini-erf tussen de mais. De kinderen moesten echt tegengehouden worden voor ze mochten vertrekken en het moment dat de poort openstond, was het net alsof president Kibaki opnieuw voorbij reed. De president is twee dagen geleden door het dorp gepasseerd en hij leek wel een wereldster…Zo ontvangen wij koning Albert II maar zelden denken we…
Het dorpsspel was fantastisch en de mensen hebben ons echt complimenten gegeven. Natuurlijk kunnen we dit niet met ons tweetjes, we roepen regelmatig de hulp in van de medevrijwilligers en ze doen het met plezier. Morgen gaan we richting strand en we hopen dat dat een even groot succes wordt.
De taalbarrière en de organisatie maakt het soms moeilijk en vermoeiend. Het is en blijft Kenia en alles wat je organiseert moet je ook driedubbel checken of minstens een half uur spatie incalculeren. Zo was er maandag bijvoorbeeld geen eten voorzien omdat de kokkin dacht dat wij daarvoor gingen zorgen terwijl wij dachten dat het andersom was. Gelukkig zijn we er tijdig achter gekomen en hebben we alles in orde kunnen brengen. Het kost ons gemiddeld 800 Keniaanse shilling (= 6 euro) per dag om de kinderen van porridge, water en lunch te voorzien. Het sponsorgeld wordt dus bijzonder goed gebruikt voor eten en materiaal voor de kinderen.
We hebben hier wel al ogen getrokken want het schoolleven is toch wel duidelijk iets anders dan het vakantieleventje….We hebben enkele kinderen van school die ook naar de ‘holidayfun’ komen, maar we hadden ze zelfs nog niet herkend! Jullie zien als eerste foto telkens de drie jongens, één van hen komt ook steeds met veel plezier. Baraka is de jongen die rechtstaat en we hadden pas laat door dat hij dezelfde jongen was die heel enthousiast telkens op de eerste rij staat! De kleren zijn soms erbarmelijk, ze vallen letterlijk van hun lijf. Ze hebben niet allemaal schoenen, om over vuile handen en voeten maar te zwijgen.
We hebben deze week onze avonturen al wel gehad, uiteraard overwegen de positieve…Hoewel we de eerste dag al een zwaar accident hebben meegemaakt. Damaris, een 9-jarige guitige meid, viel over het springtouw. Haar tong kwam tussen haar tanden terecht met als gevolg dat ze een bijna doorboorde tong had. Het bloed was ongelooflijk, maar de pijn en de schreeuw van haar ging door merg en been. Nele en Jelle (de buurman van Kebene) zijn met haar naar de tandarts gereden. Damaris is verdoofd, genaaid en heeft een lading medicijnen meegekregen. Dit heeft ons 450 Keniaanse shilling gekost. Haar moeder was helemaal in paniek voor de rekening en we waren ‘geschenken van God’ toen we haar vertelden dat de rekening voor ons was. Onze enige angst nadien was of het meisje al dan niet HIV besmet is. Dit blijft voorlopig een vraag en we kunnen het niet zeker weten tenzij we haar zelf laten testen. Daar moet je hier telkens rekening mee houden. Wij mogen op school bijvoorbeeld geen wonden van leerlingen verzorgen van de directeur. Dat doet hij liever zelf om alle risico te vermijden. Nele en Jelle vinden het stom dat ze allebei haar bloed op hun handen hebben gehad, maar een kind in nood help je zonder nadenken. In het begin kon het meisje niet slikken, en kreeg ze van ons ijsjes te eten. Op zich was het een feest en ze moest het van ons dan ook stiekem opeten buiten het oog van alle andere kinderen, maar voor haar was het een strijd. Vijf happen ijs was een overwinning. Ze is wel telkens mee komen spelen en vandaag zagen we voor het eerst terug een spontane glimlach op haar gezicht. Missie geslaagd!
We hebben nog enkele drukke dagen voor de boeg en we zijn blij dat we onszelf op woensdag vrij geven. Gisteren zijn we naar Wassini Island geweest om te gaan snorkelen en we hebben zelfs het geluk gehad de dolfijnen in open water te zien. Een heerlijk rustpunt in een drukke week! Hoewel een rustpunt.....Voor Elien was het heerlijk dobberen op een woelige zee, voor Nele was het overboord hangen en de vissen voederen….Elien kreeg zowaar medelijden. Nele was wel niet de enige: Phaedra, Lotte, Jelle en Kaat zagen ook maar bleek rond hun neus en zij hebben de vissen ook een feestmaal bezorgd. Ondertussen staan de foto’s van het dorp, de safari en de laatste schooldag ook online dus je kan beelden plakken op wat je leest!
Maar daarover zo meteen meer… . We hebben ondertussen onze derde dag pleinwerking erop zitten en het werkt! De pleinwerking is georganiseerd voor de kinderen uit het dorp, dus onze kindjes zijn niet enkel leerlingen van Rainbow School. Vorige week zijn we met Mr.Ruben het dorp rondgegaan om iedereen uit te nodigen en uit te leggen wat we van plan waren, twee dagen later zijn we de inschrijvingen terug gaan ophalen en maandag werden we voor de leeuwen geworpen.
Wat een opkomst! We zijn maandag gestart met 50 kinderen en dat getal is min of meer constant gebleven. De leerlingen krijgen een porridge (maïspapje) om 10u en een voedzame lunch van ons. We dachten dat voor sommigen het eten in eerste instantie de reden was dat ze kwamen, maar desondanks vinden de kinderen het leuk en blijven ze met z’n allen komen! Bij momenten is het heel erg moeilijk. We hebben met de directeur afgesproken dat de kinderen die er om negen uur staan een naamkaartje krijgen en enkel zij krijgen ’s middags lunch. We moeten hard zijn en van ons hart een steen maken. Er staan vaak kleutertjes en kinderen te bedelen en te wenen voor lunch maar we mogen ze echt niets geven. Ons hart bloedt telkens zodanig dat we tegen Mrs.Fatuma gezegd hebben dat zij het maar moest uitleggen. We konden het echt niet. Dat gehuil van de kinderen gaat door merg en been….
We verdelen de groep in twee leeftijden: 5-8 jaar en 9-15 jaar. We starten elke dag met een 45-tal kinderen en in de namiddag zijn het er telkens een pak meer omdat er dan kinderen bijkomen die in de voormiddag bijlessen hebben en kinderen die pas in de namiddag aansluiten. De oudere kinderen verstaan goed Engels hoewel er daar nog vaak vertaald moet worden, maar de jonge kinderen verstaan ons heel slecht. De taalbarrière werkt soms op ons systeem en is heel vermoeiend. Mrs.Fatuma (=onderdirectrice) vertaalt gelukkig de belangrijkste dingen maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Maandag en dinsdag hebben we rond het thema dieren gewerkt. De kinderen hebben dierenmaskers gemaakt, puzzels opgelost om aan te tonen dat ze zo slim als apen zijn, olifantentikkertje gespeeld en eieren getekend en geschilderd. Het is prachtig om te zien dat je met eenvoudig materiaal zoals papier en kleurpotloden de kinderen zo blij kan maken. De spanning staat op hun gezichten te lezen als we hen uitleggen wat we gaan doen. Ze vinden het schitterend!
Maandag hebben we touwtje trek gedaan: jongens tegen meisjes, Wazungu (= blanken) tegen Kenianen, in groepjes opgedeeld… . Het had geen naam, ze kregen er niet genoeg van. Het was geweldig om te zien. Vandaag hebben we T-shirts beschilderd met de kleintjes. Ze waren bijzonder onder de indruk en trots op hun creaties. De ouderen hebben vandaag een ganzenbord gespeeld en ook zij waren gefascineerd. Tevens hebben we in de namiddag een dorpsspel georganiseerd. De kinderen moesten ons in het dorp komen zoeken en vijf verschillende gekleurde kaarten zoeken. Op de kaarten stonden cijfers, zoveel te hoger het cijfer, zoveel hoger je kon scoren. Het enthousiasme – ondanks de wolkbreuken – was enorm! (En met wolkbreuken bedoelen we ook écht wolkbreuken…De hemel viel naar beneden) De kinderen mochten pas op zoek gaan naar ons als iedereen goed en wel verstopt was. Het leuke was dat het hele dorp enthousiast meedeed. We mochten ons in hun huis verstoppen of op hun mini-erf tussen de mais. De kinderen moesten echt tegengehouden worden voor ze mochten vertrekken en het moment dat de poort openstond, was het net alsof president Kibaki opnieuw voorbij reed. De president is twee dagen geleden door het dorp gepasseerd en hij leek wel een wereldster…Zo ontvangen wij koning Albert II maar zelden denken we…
Het dorpsspel was fantastisch en de mensen hebben ons echt complimenten gegeven. Natuurlijk kunnen we dit niet met ons tweetjes, we roepen regelmatig de hulp in van de medevrijwilligers en ze doen het met plezier. Morgen gaan we richting strand en we hopen dat dat een even groot succes wordt.
De taalbarrière en de organisatie maakt het soms moeilijk en vermoeiend. Het is en blijft Kenia en alles wat je organiseert moet je ook driedubbel checken of minstens een half uur spatie incalculeren. Zo was er maandag bijvoorbeeld geen eten voorzien omdat de kokkin dacht dat wij daarvoor gingen zorgen terwijl wij dachten dat het andersom was. Gelukkig zijn we er tijdig achter gekomen en hebben we alles in orde kunnen brengen. Het kost ons gemiddeld 800 Keniaanse shilling (= 6 euro) per dag om de kinderen van porridge, water en lunch te voorzien. Het sponsorgeld wordt dus bijzonder goed gebruikt voor eten en materiaal voor de kinderen.
We hebben hier wel al ogen getrokken want het schoolleven is toch wel duidelijk iets anders dan het vakantieleventje….We hebben enkele kinderen van school die ook naar de ‘holidayfun’ komen, maar we hadden ze zelfs nog niet herkend! Jullie zien als eerste foto telkens de drie jongens, één van hen komt ook steeds met veel plezier. Baraka is de jongen die rechtstaat en we hadden pas laat door dat hij dezelfde jongen was die heel enthousiast telkens op de eerste rij staat! De kleren zijn soms erbarmelijk, ze vallen letterlijk van hun lijf. Ze hebben niet allemaal schoenen, om over vuile handen en voeten maar te zwijgen.
We hebben deze week onze avonturen al wel gehad, uiteraard overwegen de positieve…Hoewel we de eerste dag al een zwaar accident hebben meegemaakt. Damaris, een 9-jarige guitige meid, viel over het springtouw. Haar tong kwam tussen haar tanden terecht met als gevolg dat ze een bijna doorboorde tong had. Het bloed was ongelooflijk, maar de pijn en de schreeuw van haar ging door merg en been. Nele en Jelle (de buurman van Kebene) zijn met haar naar de tandarts gereden. Damaris is verdoofd, genaaid en heeft een lading medicijnen meegekregen. Dit heeft ons 450 Keniaanse shilling gekost. Haar moeder was helemaal in paniek voor de rekening en we waren ‘geschenken van God’ toen we haar vertelden dat de rekening voor ons was. Onze enige angst nadien was of het meisje al dan niet HIV besmet is. Dit blijft voorlopig een vraag en we kunnen het niet zeker weten tenzij we haar zelf laten testen. Daar moet je hier telkens rekening mee houden. Wij mogen op school bijvoorbeeld geen wonden van leerlingen verzorgen van de directeur. Dat doet hij liever zelf om alle risico te vermijden. Nele en Jelle vinden het stom dat ze allebei haar bloed op hun handen hebben gehad, maar een kind in nood help je zonder nadenken. In het begin kon het meisje niet slikken, en kreeg ze van ons ijsjes te eten. Op zich was het een feest en ze moest het van ons dan ook stiekem opeten buiten het oog van alle andere kinderen, maar voor haar was het een strijd. Vijf happen ijs was een overwinning. Ze is wel telkens mee komen spelen en vandaag zagen we voor het eerst terug een spontane glimlach op haar gezicht. Missie geslaagd!
We hebben nog enkele drukke dagen voor de boeg en we zijn blij dat we onszelf op woensdag vrij geven. Gisteren zijn we naar Wassini Island geweest om te gaan snorkelen en we hebben zelfs het geluk gehad de dolfijnen in open water te zien. Een heerlijk rustpunt in een drukke week! Hoewel een rustpunt.....Voor Elien was het heerlijk dobberen op een woelige zee, voor Nele was het overboord hangen en de vissen voederen….Elien kreeg zowaar medelijden. Nele was wel niet de enige: Phaedra, Lotte, Jelle en Kaat zagen ook maar bleek rond hun neus en zij hebben de vissen ook een feestmaal bezorgd. Ondertussen staan de foto’s van het dorp, de safari en de laatste schooldag ook online dus je kan beelden plakken op wat je leest!
Wat een succes jullie pleinwerking! Mooi werk! Het kan niet anders dan dat die kinderen de tijd van hun leven hebben. Doe het daar nog goed!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Nikolas en Sarah