De speelpleinwerking begint vorm te krijgen! Onze flyers en inschrijfformulieren zijn klaar en gisteren heeft Ruben, een dorpsbewoner en de ascari (= nachtwaker) van Rainbow, ons rondgeleid in het dorp. Hij stelde ons bij iedereen voor waar potentiële pleinwerkers woonden en daar konden we dus onze flyers achterlaten. We hebben er heel wat kunnen uitdelen, laten we hopen op een talrijke opkomst ...
Het dorp, Maweni, was uiteraard opnieuw een belevenis. Het dorp is veel groter dan we gedacht hadden en alleen zouden we verloren lopen tussen het gras en op alle verschillende paadjes. Je slaat een pad in (dat eigenlijk zelfs geen pad lijkt) en plots zie je tussen de struiken een rieten dak met bijhorende muren en grond, een hutje dus. De mensen waren vriendelijk en nodigden ons trots uit en gaven ons een rondleiding die nooit lang duurde omdat de huizen slechts kleine hutten zijn met een laken als scheidingswand. Ze vroegen ook de hele tijd of we geen foto wilden nemen. Ze leken het bijna een belediging te vinden als we geen foto trokken....dat gaf ons een beetje een dubbel gevoel dus trokken we schuldbewust onze zoveelste foto.
In de namiddag zijn we 'onze muur' gaan bekijken en de werken schieten goed op! De aannemer moest wel lachen toen hij hoorde dat twee dames - die nog nooit een baksteen van dichtbij gezien hebben - mee zouden helpen. Hij heeft ons aanbod vriendelijk en al lachend doch direct afgewezen. We mochten op alle momenten komen kijken, maar het echte bouwen moesten we maar aan vakmensen overlaten...Misschien is dit inderdaad niet zo'n slecht idee als ze tenminste willen dat de muur volgend jaar nog rechtstaat. In elk geval: we zijn blij dat ze zo snel begonnen zijn. Blijkbaar is dat in Kenia niet altijd evident.
Onze safari is ondertussen ook geboekt. Donderdag vertrekken we om 06u30 naar Tsavo East en Tsavo West om daar - hopelijk - de 'big five' te zien te krijgen. Blijkbaar moet je hier toch wel een gezonde dosis geluk hebben, dus met z'n allen duimen is de boodschap!
Gisterenavond zijn we gaan eten in Kebene, het weeshuis naast onze vrijwilligerswoning. Wat een belevenis! De kinderen zijn zo onschuldig, gelukkig, zorgeloos en vrij.... Het nadeel van eten in een weeshuis is uiteraard dat je moet eten wat er op je bord ligt. Gisterenavond stond ugali en een soort spinazie (de naam schiet me niet te binnen) op het menu. De Swahili keuken is over het algemeen lekker, maar ugali is toch niet meteen ons ding...De kinderen krijgen dit 4 tot 5 maal per week te eten en schijnt heel voedzaam te zijn. Het vult alleszins de maag! Ugali is een soort maisdeeg dat je met je handen eet. Het valt moeilijk te omschrijven, maar het smaakt in ieder geval niet erg af. De 'spinazie' is een gezouten bladgroente waartussen je enkele aardappelen en stukjes vlees vindt. Nele heeft met héél veel moeite haar bord leeggegeten. Elien vond het nog best te pruimen, maar zou het toch ook geen drie keer na elkaar op haar bord moeten krijgen.
Na het eten is het in Kebene umba-time. Kenianen zijn erg gelovige mensen en bidden met heel hun hart en ziel tot God. Umba-time is een bezinningsmoment waarbij gebeden wordt en waarbij korte stukken uit het Nieuwe Testamant worden voorgelezen. Dit gaat gepaard met zingen, dansen en nog meer bidden en God bedanken voor alles (zelfs voor hun (corrupte) regering). Het was een heel intens moment en we waren echt onder de indruk. Je zou er bijna spontaan van beginnen bidden. Daarna was het feest om het weekend in te zetten. De kinderen zetten muziek op en dansten erop los tot het bedtijd was. Het is gisteren nog maar eens bewezen....Afrikanen kunnen elk lichaamsdeel apart bewegen op de maat van de muziek en schudden alles los wat er los te schudden valt zonder een 'show' te verkopen. Ze hebben stuk voor stuk het ritme in hun lichaam en in hun genen zitten en als het dan nog kleine kinderen zijn die er voor de 100% voor gaan, is het al helemaal aandoenlijk. Prachtig om te zien en te voelen!
We hebben onze avond afgesloten met een gezellig wijntje onder een Keniaanse sterrenhemel.
Op naar week 2!
Kwaheri,
Elien en Nele
Hallo Elien en Nele,
BeantwoordenVerwijderenHier nog even wat nieuws alhoewel hier geen nieuws is. Bij jullie is het allemaal veel sensationeler of hoe moet ik het zeggen veel intenser wat jullie nu allemaal meemaken!!! De ervaring voor jullie verdere leven denk ik. Hopelijk is jullie speelpleinwerking goed op gang gekomen en heeft het succes. Ik begrijp niet zo goed waarom al die mensen willen dat jullie er foto's van nemen, willen ze daar dan geld voor of willen ze misschien de foot's zelf graag hebben. Misschien kun je ze in Belgie afdrukken en dan opzenden naar jullie organisatie en dat ze dan zo terecht komen????
Hier is niet zo veel nieuws alles loopt zijn gangetje. Behalve dat oma zeer hard achteruit is gegaan vinden we. We zijn nu nog meer aan het helpen. nonkel jef en oliver hebbben HEEL de tuin veranderd en mijn 2 zussen HEEL de keuken onderhanden genomen. Vandaag komen oma en opa nog naar hier eten. Dinsdag hebben we nog is familievergadering! Ons janneke is HEEL hard aan het aftellen naar het kamp. Ik heb een duploblokken systeem opgesteld om het AFTELLEN in de hand te houden. Charlotte is veilig en wel terug in het land, die hebben het ook leuk gehad denk ik maar niet de harde realiteit gelijk jullie natuurlijk.nog heel veel grtjs en ik denk veel aan jullie . moeke
hey Elien en Nele
BeantwoordenVerwijderenHet is dinsdagavond en heb juist gedaan met werken. Ik begin het ondertussen al terug een beetje gewoon te worden op de praktijk. Rustig aan terug opbouwen want het is nog niet superdruk zoals gewoonlijk ( vakantieperiode en zo). Voor de rest gaat alles zijn gewone gangetje, zoals moeke al verteld heeft.
Ik hoop dat jullie daar in het dorp een levensles krijgen die je nooit vergeet . Ik hoop ook dat je een goed gevoel krijgen met de hulp die jullie daar deze mensen kunnen geven. Wij kunnen het ons niet voorstellen hoe deze mensen hun levenswijze is of moet zijn. Kan je een goed kontakt met de kinderen opbouwen ? Aanvaarden ze de belgische jeugd ?
Oma en Opa zijn zondag komen eten en hebben de blog gelezen en alle foto's bekeken. Vooral Opa was zeer onder de indruk van de levensomstandigheden van de bevolking en het dorp. Oma besefte het wel maar was wel wat afwezig, zoals reeds gemeld. Opa was ook fier op zijn kleindochter dat ze zoiets deed en op die manier haar steentje bijdraagt voor de mensheid, waarvan akte.
Ik wens je alleszins een hele leuke safari op donderdag. Spot de big five en wees voorzichtig.
Een volwassen leeuw of cheeta ziet er iets anders uit dan den Harry.
Laat maariets weten en zet de foto's er maar op.
Groeten
Vake